Hicranıyegâh

Çöktü gönül yurduna melalinin dumanı

Efkâr hiç tükenmeyen katığı sigaranın

Neylersin, mukadderat; kaderimin fermanı

Lafı m’olur elinden içtiğim baldıranın!

Izdırabın bandında yükselenim varsa da

Umutlarım çakıldı hayat denen borsada…

Felek, kader kartını her ne kadar karsa da

Payına keder düştü iş bu bahtı karanın!

Sevdaya sevdalıydım… Şarkılara… Şiire…

Düşlerimin düşleri sığmadı bir tabire!

Kapıldım hislerime sürüklendim ha bire

Unuttum gözlerinin rengini Ankara’nın!

İsterse tek seferde, isterse milim milim

Borç aldığım bu canı vermeye de kefilim.

Değildim hesabında ki; hâlâ da değilim

Tarafıma kesilen insafsız faturanın!

Öyle kafa yordum ki aşkın felsefesine

Ulaştım sevilmeden sevmenin zirvesine

Şimdi sade gülerim kaderin cilvesine

Canımı çıkarırken doyumsuz manzaranın!

Dertlerin bedenime attığı nakışları!

Aynaların yüzüme zamansız çıkışları!

Dostlarımın toprağa çakılan bakışları!

Sebebidir yürekte kapanmayan yaranın.

Şimdi ister çiçekle ekilin üzerine

İsterseniz kürenip dökülün üzerine

Veyahut hıçkırarak yıkılın üzerine

-Bekliyorken bir adım ötesinde zamanın-

Bundan böyle ebedî makamıyım hicranın.

05 12 2016

Salih ERDEM