Mlliyet Milliyet Blog Milliyet Blog
 
Facebook Connect
Blog Kategorileri
 

07 Nisan '20

 
Kategori
Kültür - Sanat
 

Hikâyeci

Hikâyeci
 
Gazanfer ERYÜKSEL
 
Oruç Gazi İlkokulu’nda dördüncü sınıfı geçeceğimiz günler. Okullar kapanmak üzere… Öğretmenimiz Naciye Yazvuzer tahtaya dördüncü sınıfın ders kitaplarının listesini yazmış, peşine de Ragıp ve Nimet Çalapala’nın iki matematik problem kitabını eklemişti. 
 
“Bunlar defterinize yazın” dedi, “Yaz tatilinde bu kitapları okuyacaksınız, bir de matematik problemlerini çözüp bir deftere yazacaksınız.” 
 
Yaz tatilinde ders kitapları okumuş ama en çok tarih dersini sevmiştim. Bana okuma zevkini aşılayan babamın bir kitaplığı vardı. İşte o zaman dek pek dikkatimi çekmeyen Mufassal Osmanlı Tarihi’ne gözüm ilişti. Altı ciltlik bir dev… 
 
Tarih kitabımda kısa anlatılan konuları o tarih denizinden adeta içerek okuyordum. Bu arada kitap okuma altyapımı da özetlemem gerekir.
 
İlkokul üçüncü sınıfa geçtiğim yaz bahçede oyun hayalleri kuruyordum. Karnemi almıştım ve babama göstermeyi beklerken babam elinde bir kitapla geldi. “Bu kitabı seveceksin” dedi, “Bir çocuğun hatıraları.” 
 
Kitabın kapağına baktım. “Falaka ve Gecelerim… Ahmet Rasim…”
 
Kitap gerçekten de ilgimi çekmişti. Bir akşamüstü “Baba, kitap bitti” dediğinde beni elimden tutup kitaplığa götürdü. Raflardan bir kitap çekti. “Bu Ömer Seyfettin, Türk hikâyesinin ustası… Bunu oku gerisi külliyat olarak burada. Sırayla okursun.”
 
Ömer Seyfettin külliyatını okurken babam akşamüstleri bana hangi kitapta olduğumu, sevdiğim hikâyeyi soruyor ve anlatmanı istiyordu. Bunun gizli bir denetleme olduğunu çok sonra fark ettim.
Ömer Seyfettinler bitince babama tekmil verdim. Yine elimden tuttu ve kitaplığa gittim. Raflardan bir kitap çekti ve “Bu Refik Halit Karay”, dedi, “Külliyatın gerisi burada sormana gerek yok, sırayla alır okursun.”
 
Reşat Ekrem Koçu’nın tek başına çıkardığı İstanbul Ansiklopedisi ise fasikül olarak yayınlanıyor ve cilt bittiğinde babam kapağını alıp onları cilt yaptırıyordu. Reşat Ekrem Koçu babamın liseden tarih öğretmeniymiş. Hikâyelerin arasında İstanbul ansiklopedisinin ciltlerini karıştırıyor, ilgimi çeken maddeleri okuyordum. O dönemde bir de Hayat ansiklopedisi vardı bizim kitaplıkta. 
Farkında mısınız babamın kitaplığı yerine “bizim kitaplık” demeye başladım.
 
Ve sonbahar geldi ve okullar açıldı. Okulun ilk günlerinde öğretmen yeni bir uygulama olarak dersleri bizim anlatacağımızı söyledi. Çok sevindim. Öğretmen ertesi gün hangi derste hangi konu işlenecekse bize söylüyor ve hazırlanmamızı istiyordu.
 
Tarih dersinin olduğu gün öğretmen, “Dersi kim anlatacak?” diye sorduğunda parmak kaldırdım ve dersi kitapta olmayan ayrıntılarıyla anlattım. Aferini alıp yerime oturdum. 
 
Bir hafta sonra yine aynısı…
 
Üçüncü hafta tarih dersi geldiğinde yine parmak kaldırdım. Bu kez öğretmen kızdı, “Hep sen mi anlatacaksın? Bu defa başka biri anlatsın” dedi. Sınıfta parmak kaldıran olmayınca da kızdı ve bir öğrenciyi dersi anlatmak üzere tahtaya çağırdı. Tahtaya gelen çocuk derse hiç çalışamamıştı. Ardından bir başkasını çağırdı. O gelen daha da kötüydü. Sinirli bir sesle bana dönerek “Allah kahretsin, çık şu dersi anlat” dedi.
 
Bu durum benim kalabalıklar karşısında rahat konuşmamda ve kendimi geliştirmemde fırsat oldu. 
Bahar gelmişti. Okulun dördüncü ve beşinci sınıflarını Rumelihisarı’na geziye götürüyorlardı. Bir Pazar günü otobüslere doluştuk. İki kişilik koltuklarda üç kişi oturuyorduk. 
 
Otobüs yola çıkarken bir öğretmen “Şimdi bir arkadaşınız bize Rumelihisarı’nın tarihçesini anlatsın” dedi. Bizim öğretmen hemen “Benimkilerden biri anlatsın” diye atıldı. İlk konuşan öğretmen “Seninkiler daha dördüncü sınıf ne bilecekler” dediyse de öğretmenimiz Naciye hanım, “Gazanfer neredesin?” diye seslendi. Boyumun kısalığından ön taraftan bakınca görülmeyen bir çocuktum. Parmak kaldırarak yerimi belli ettim. Öğretmen, “Çık bakalım da anlat şu Rumelihisarı’nı” dedi.
 
Otobüsün ön tarafına geçip Allah ne verdiyse Rumelihisarı’nı anlatmaya başladım. Fatih’in Bizans’tan manda derisi kadar Boğaz’da bir toprak istediğinden başlayarak Hisar’ın inşasını, ne amaçla yapıldığını anlattım. Sunum bitince öğretmenime baktım. “Seninkiler daha dördüncü sınıf ne bilirler” diyen öğretmenin yüzünde ise inanılmaz bir şaşkınlık vardı. Bizim öğretme “Benimkiler böyle işte” diyerek hava attı. 
 
Konuşma yeteneğim babamın sayesinde yaptığım okumalarla zenginleşirken okulda ders anlatma olayı da benim şansımdı.
 
Davutpaşa Ortaokulu’na başladığımda babam ihtimal benim kaydımı biraz geç yaptırmış ki 6/F sınıfındaydım. Bizim sınıf belge alıp da bir yıl boşta gezdikten sonra aynı sınıfa kaydolan öğrencilerden oluşuyordu. Bizim gibi öğrencilerle de sınıf mevcudu tamamlanmış olmalıydı. Orta birinci sınıfta lise öğrencisi olacak ağabeyler vardı. Bileklik takan mı ararsın, sustalı taşıyan mı?
 
Okulun ilk günlerinde öğretmen eksiği olan dersler boş geçiyordu. Ve ister istemez de sınıfta yoğun bir gürültü oluyordu. Nöbetçi öğretmen, müdür yardımcısı gelerek sessiz olmamızı isteseler de kimsenin laf anladığı yok. Sonunda sınıf mümessili azar işitiyor, “Konuşanların numarasını yaz” diye tembih ediliyordu. Sınıftaki bizden büyük öğrencileri idareye bildirmek her babayiğidin harcı değildi. 
 
Yine öyle bir boş derse girdiğimizde mümessile, “Ben hikâye anlatayım mı?” dedim. Mümessil de kabul etti. Tahtaya geldiğimde sınıfta bir uğultu koptu sanki hikâye dinlemek istemeyen bir grup vardı. Grubun kimler olduğunu söylememe gerek yok. Anlamışsınızdır. 
 
Ben yine de Nasrettin Hoca fıkralarıyla konuşmaya başladım. Daha ilk fıkranın yarısına geldiğimde sınıfta sessizlik sağlamış, herkes pür dikkat beni dinliyordu. Sırada Ömer Seyfettin hikâyelerine gelmişti. Sınıfın kapısı açıldı ve başını uzatan müdür yardımcısı “Pardon Hocam” diyerek geri çekildi. Ama saniyesinde kapıyı bir hışımla açarak, “Geç yerine” diye beni azarladı ve mümessili dışarı çağırdı. Birkaç saniye sonra sınıfa giren müdür yardımcı beni çağırarak,  “Çık evladım, ne anlatırsan anlat” diyerek gitti. 
 
İşte ö günden sonra sınıfta adım “hikâyeci” oldu. 
 
 
Toplam blog
: 227
: 584
Kayıt tarihi
: 16.12.15
 
 

1952 Yılında İstanbul'da doğdu. Pertevniyal Lisesi'ni ve İstanbul İktisadi ve Ticari İlimler Akad..