Hikaye yazmaya gelmiyor!

Nereden aklıma geldi de yazdım o öyküyü Yarabbim! Sabahtan akşama kadar telefonum susmadı!

Hep de 0264 lü numaralardan arıyorlar!

“ Yeni duyduk Abi! Niye daha önceden haberimiz olmadı?”

“Neyi yeni duydunuz kardeşim?”

“144 numaralı ev mevzuu Abi! O Coşkun yavşağına bizim de bir çift sözümüz olurdu icabında!”

“Hikaye o be! Gerçek değil! Hani derler ya gerçek ya da gerçeğe yakın olayların edebi yazını diye!”

“Bu pek edepli bir iş olmamış Abi! Coşkun yavşağı yaşıyor mu hala!”

“Kardeşim Coşkun diye biri yok! Hikaye bu!”

“Hani dedik Abimize terso bir durum varsa bizler buradayız Abi! Sen evi göster gerisine karışma yani!”

“Tamam tamam, olursa ararım sizi!”

Kapatıyorum telefonu gene çalıyor! Hep aynı konu!

“Ulan o Coşkun yavşağı!”

Herkes gerçek sanıyor!

Ama hoşuma da gitti ha! Hemşerilerim duyarsız değiller böyle konularda! Hatta biri şöyle dedi!

“Sana yamuk yapan bize yapmış demektir Abi! Tüm Sakaryaya! Bunu böyle bil Abi!”

Bir ara ben de gaza geldim!

“Ulan bana numara yapanın ayaklarını yerden keserim. Karnından işetirim adamı! Coşkun i..si sondayla geziyor şimdiler ”

Gibi laf ettim!

Karşımdaki rahatladı!

“Hah şöyle de de Abi rahatlayalım be! Zaten yemez bunu Abimiz diyorduk!”

Ki hikayemi çoğu okumamış hemşerilerimin!

Silsem mi yoksa mizaha mı alsam!

Okuyan arayacak!

Yandık!