Hiroşima'yı unutursak “Şeker bile yiyemeden ölen çocukların çığlıkları” bizi yalnız bırakmayacaktır.

6 Ağustos 1945, Hiroşima’ya güneş gibi parlayan ve sıcak ama güneş olmayan ölümün yıldönümü. Savaşın nedeni olmayan on binlerce çocuk ve sivil nedeni olmadıkları savaşın kurbanı oldular.

Bombayı planlayanlar, atılma kararı verenler, bombayı yaratanlar, gökyüzünde bombayı bıraktıktan sonra tatlı canı zarar görmesin diye oradan aceleyle sıvışanların tümü sonuçlarını bildikleri bir şeyi planlayarak yaptılar, bu insanlık dışı vahşet bilinçli bir sürecin sonunda ortaya çıktı.

Bunu anlayabilmek, içselleştirebilmek mümkün değildi. Duyarlı insanlar yıllarca bu anlamsızlığa parmak bastılar, şiirler yazdılar, şarkılar söylediler. Ülkemin duyarlı insanları da bu vahşeti yıllardır unutmadı, şairim en güzel şiirlerinden birini “şeker bile yiyemeden ölen ama başka çocuklar ölmesin diye hala kapılarımızı çalan küçük kızlara” ithaf etti.

Vahşete, çocukların taraf olmadıkları bir konuda anlamsızca ölmelerine karşı duyarlılık ülkemizde yıllardır devam ediyor. Eskiden dünyanın öbür ucu denen bugün ise artık her anlamda yakınlaşmış Japonya’da olan bu vahşet herkes tarafından yeterince anlaşılamadığı ve unutulduğu için çocukları şeker bile yiyemeden öldürmeyi planlayan bombalar patlamaya devam ediyor.

Siyaseten verilen kararla 1945 te on binlerce kişiyi bir günde öldürenlerin torunları yeni gerekçelerle çocukları öldürmeye devam ediyor.

Çocuklar bir hangi şeyden habersiz, masumiyetleri gözlerinde, yanarak ölmeye, deneyim olmaya devam ediyorlar. Olanların sessiz tanıkları bizler ise bu devasa ölüm makinalarının yarattığı vahşetleri iletişim bombardımanının da etkisiyle kasılmış kalmış halde izliyoruz.

Hepimiz Hiroşima ve Nagasaki gerçeğini bir başka yönünden düşünebilirsek ben o gerçeğin değişebileceğine inanmak istiyorum. Dünü affetmek ama duygularımızdan uzak tutmamak, unutmamak ve kabullenmemek önümüzdeki yıllarda da yeni doğacak çocuklara bu düşünceleri, şairlerin şiirinden, şarkılardan ve duygulardan hareketle anlatmaya, hatırlatmaya devam edersek sadece tarihe tanıklık etmekle kalmamış iyi de bir şey yapmış oluz diye düşünüyorum.

Bunları yapmazsak “Şeker bile yiyemeden ölen çocukların çığlıkları” bizi bu dünyada yalnız bırakmayacaktır.

Lütfen bugün, yukarıdaki mesajı veya içinizden geçenleri olabildiğince çok sayıda arkadaşınıza mesaj olarak gönderin, konuşun ve bir an durun düşünün... Dünya tarihini dönüm noktası sınırsız katilliği, unutmayın..Ben unutmak istemiyorum.

Geçen yıldönümünde yazdığım yazıya http://blog.milliyet.com.tr/Blog.aspx?BlogNo=61376 adresinden ulaşabilirsiniz.

www.modernyasamplatformu.com

http://www.facebook.com/group.php?gid=6823492110