Hisseden payıma metafizik aşklar düştü

Ortanın üzerinde bir boy ve bir ablak çehre. Dolunayı imrendirecek beyazlıkta bir ten ve bunu gölgeleyen bukle bukle siyah saçlar ve simsiyah gözler…

Zekice bakan gözlerde zaman zaman budalaca anlatımların gidiş ve gelişleri…

Sevinç ve heyecandan beyazın kızıla boyanması, gülümseyen dudaklarda goncanın açması…

Öfke nöbetlerinde şimşekler gibi çatan kaşlar ve o güzelim çehrenin kararması…

Ahh, çokluğun ateşli gömleğinde bir gönül,

Nasıl da çırpınıyor, bir bak!

Yırtınıyor, kanatlanıyor sıla özlemiyle

Ne çare ki, et ve kemikten örülü sağır duvarlar,

Hürriyete aşılmaz birer engel…

Hissin, aklı terkin de, düşmanca diş gıcırdayışlar.

İzan da tekleyiş, vicdan da körelişler..

Dost sevgilinin ay yüzünü görmek mi ?

A budala, o bir serap, ulaşılmaz bir hayal senin ahmaklığına.

Hayır, hayır! Yeknesak bir eğilimle melankoliye biçimler kazandırmada hikmete uygun hiçbir değer yok. Belki biraz ümit, biraz neş’e her şeye deva olacaktır. Ahh şu aşk! Nitelik ve niceliği belli olmayan fakat bir gölge, bir karabasan gibi peşimiz sıra koşan kahredici istek. Mutluluk, vücudu dağlara veren ateşli gömleğini çıkarıp atmada senin.

Yazmak ve yazmak. Yaşanan anları, küçücük bir kalemin mürekkebinde yakalamak ve bunları bembeyaz bir sayfada ebedileştirmek…

Akıp giden zaman, beklentiler, heyecanlar ve nihayet bir ömür. Dudaklar arasından hakikat adına dökülen her ne varsa işte yalnızca bu! Boş ver aynadaki görüntüye. O, sana sadece şekilden haber verirken sevgilinin yüreği ürperten o sıcacık nefesi ebedi bir yaşamın hazzını vaat ediyor…