Hissizleşmek

"Zamanla hiçbir şey değişmiyor sadece hissetmemeye başlıyorsun" sözü ne kadar doğru söylenilmiş... Şuan ki durumumun tek cümlelik özeti bu söz...

Her geçen gün biraz daha içime kapanmaya, biraz daha sadece zaman geçirmek için lüzumsuz şeyler yapmaya ve biraz daha dolmaya başladım her konuda! Etraftan o kadar soyutladım ki kendimi yeni bir aşka başlamak, yeniden birisinden hoşlanmak, yine birileri için bir şeyler yazmak, yine her şeyi toz pembe görmek için en gerekli şey olan karşı cinsten kimse kalmadı yakınımda. Onlar mı uzaklaştı ben mi onları uzaklaştırdım bilmiyorum. Ama giderek hissizleşmeye başladığımı biliyorum.

Geçmişin kötü deneyimlerinin zamanla geçeceğini, bir sonraki ilişkimin geçmiş de yaşadıklarımdan hep daha iyi olacağını düşünürdüm. Aslında düşünmek de değil ümit ederdim demem gerekir. Çünkü düşündüğüm pek çok şeyi hayata geçirmişimdir. Tabi ki sadece bana bağlı olan konularda... Ama iş ilişki olunca bir tek benim düşüncemin yetmediğini bir kez daha öğrendim! Nitekim zamanla hiçbir şeyin değişmediğini öğrendiğim gibi. Ama gerçekten hissizleşmeye başladım. Tekrar bir insana güvenmek, onunla bir şeyler paylaşmak en önemlisi de kalbimi paylaşmak çok zor geliyor bana. Daha en başında acabalar beynini kemirmeye başlıyor. Acaba yine şöyle olur mu? Acaba yeniden bunlar yaşanır mı? Acaba, acaba, acaba...

Günümüz de ilişkilerle alakalı kelime terminolojisine girmiş bir söz var. Çok sık kullanılmaya başlandı; "elektrik alamadım". Fakat bu söz yediden yetmişe tüm insanlar tarafından kullanılıyor. Benim düşünceme göre, bu sözü artık hissizleşmeye başlayan benim gibi insanların kullanması yönünde. Çünkü artık kimseden elektrik alamaz oldum. Hani eskiden bir anda kalbimin atışlarının değiştiğini hissederdim. Hani bir bakışı aklımı başımdan alırdı. Hani nefes alışlarım hızlanır, vücudum istem dışı tepkiler verirdi. Hani nedensiz elim saçıma, boynuma, burnuma giderdi yaa işte bunlar olmaz oldu hayatımda. Bir zamanlar dinlediğin her şarkıdan kendime pay çıkarırdım ya da okuduğum her yazı, her şiir, her sözde kendimce anlamlar yaratırdım. Hatta hayat ondan ibaret olduğu için bana aldığım her nefeste onu düşünür, yazdığım her şiir ya da yazıda ona seslenirdim. Ama artık bunlarda olmaz oldu hayatımda. Artık birisini değil kendimi yazmaya başladım her bulduğum boş sayfaya. Ya sigorta attı ya da tüm devrelerim yandı, elektrik alamaz oldum zamanla. Hissizleşemeye başladım...

Eskiden birinden hoşlanmak da kolaydı unutmak da... Birkaç gün ah vah ederdim ama biranda onsuz yaşayamam dediğim insanları bile unuturdum. Aynı şekilde bir daha aşık olmam, kimseden hoşlanmam derken; hemen hoşlanılacak yeni birini bulurdum. Aslında geçmişimle şimdiki zaman arasında yaşantımda fark yok, pek çok şey de değişmedi; yaşım dışında. Sadece ben hissizleşmeye başladım. Yaşlandım diyemiyorum. Biliyorum ki onların bile hisleri var hayatlarında. Etrafımda pek çok insan var adına ikinci bahar dedikleri yeni hayatlar kuran, yaşayan... Bense henüz yalancı bahardan öteye geçememişim. Nasıl yaşlılıktan der onları küçümserim!

Uzun lafın kısası; yani zamanla hiçbir şey değişmiyor sadece hissetmemeye başlıyoruz hayatta...