HODAN

‘’ Temiz kalmaktan daha zor olanı kirlendikten sonra temiz kalabilmekti. Bir kez kalbini karartan bunun aslında o kadar zor olmadığı anlar…’’

Güneş yüksek binaların arasından süzüle süzüle kavuşmak üzereydi denize. Havada kızıllığın her tonu. İnsan kalabalığı, araçların gürültüsü. Boğucu bir yaz akşamı. Nem olabildiğince fazla, her adımda içine çektiği nefes boğazına yapışıyor. Metro, yürüyüş, dolmuş, yürüyüş, tramvay. Birbiri ardına aktarma silsilesi. Sevmiyor esasında bu şehri hele de denizi göremeyecek kadar iç kısımlara geldikçe. Değişik. İki yakasının deniz kıyısı bile birbirinden farklı. Denizden uzaklaştıkça sosyal ekonomik durum bile kendini gösteriyor. İç kısımlara gittikçe dar sokaklar birbiri içine girmiş apartmanlar. Çirkin bir mimari örneği. Fakir gösterişi şeklinde binaların dış yüzü.

Hiç sevmezdi burayı, hele ki böylesine iç kısımlarını hiç sevmezdi. Omzunda çantası hızlı hızlı hareket ediyordu. Dar olan vaktini daha da daraltmamak için. Geceden beri ayaktaydı. Otobüste geçirdiği birkaç saat dışında hiç uyumamıştı. Son bir kişi vardı görmek istediği… Bu şehre gelmenin esas sebebi.

Bir garip heyecan, bir garip his. Bir garip tedirginlik, bir garip korku.

Onu gerçekten tanıyanlar onun iki halini de görmüştür. Birincisi gayet ciddi, ağır halidir. Gözü karadır o zamanlarda. Karşısındaki ile konuşurken gözlerinin içine içine konuşur. Hele ki çok ciddi bir bahis üstüne konuşurken kaşlarını çatarak konuşmaya başlarsa o zaman bir şeyler ters gidiyor demektir. O kaşlar öyle bir yay halini alır ki o anda, bir kaplanın avına saldırmak üzere iken gözlerini avına dikmesi gibi diker gözlerini. Eğer göz temasını kaçırırsan her hangi bir hamle yapacağından çekinirsin lakin gözlerinin içindekilere baktıkça derinliklerinde kaybolmaya başlarsın.

Ama bu özelliğine rağmen insancıldır. Ömründe hemen hemen hiç kavga etmemiştir. Kırılmaktan korktuğu için değil, kırmaktan çekindiğinden. Sert görünüşü ona çoğu kavgayı başlamadan bitirmek gibi bir kazanç sağlamıştı hep ve diğer yönü. Onu gerçekten tanıyanların en çok gördüğü…

Ciddi ve önemli bir konuda ne kadar sert görünürse normal zamanlarında da bir o kadar neşeli güleçtir aslında.  Somurtarak duramaz, devamlı bir gülümseme vardır. Ciddi bir konuda konuşurken kaçırmak için gayret gösterdiğiniz gözleri bu sefer bakmasına doyum bir hal alır. Derler ya gülerken gözleri ile güler. Aynı öyle. Onu gerçekten tanıyorum diyenler bilir o içtenliği.

Ağır ağır yürüdü yine. Basamakları çıktı, insan kalabalığı arasında karşısında duruyordu. Aralarında on on beş adım. Yürüdü yürüdü. Geçti karşısına ellerini açtı iki yana. İçten bir sarılma bekledi bu anda sadece. Gelişi heyecan vericiydi. Karşılaşma anı o kadar heyecanlı olmadı maalesef. Soğuktu nedense. Sarılırken hissetti bunu. Bir garip hava, bir garip tedirginlilk.

Ürkek hali yansıdı ona. Kaçamak davranıyordu, tedirgindi. Bir ceylanın suyun kenarında su içerken kulaklarının çevredeki sesleri toplayıp en ufak bir çıtırtıda kaçma hali vardı. Ne konuşulanlardan bir şey anlamıştı ne de orada geçen süreden. Çok kısa bir an birlikteydiler.  En ufak bir sıcaklığın olmadı o çok küçük süre. Kahverengi gözleri ayrılış anında git gide kararmaya başladı. Yüzü donuklaşıyordu. Aklına gelen binlerce sorudan bir kaçı simasını, çehresini git gide derinleştirdi. Tam ayrılık anında elinin üzerinde hissettiği sıcaklık yumuşattı sadece onu bir an olsun.

                Aşağıya inip içeride kalanla göz göze geldi o an. Sol elini havaya kaldırdı. Kendine dikkat et sözleri dudaklarından çıktı. Duyamasa bile anlamıştı içeride kalan dudak hareketlerinden ne söylenildiğini.

                Nemli hava yerini serinliğe bırakmıştı. Sabahtan beri üzerine yapışmış olan gömlek serinleyen hava ile beraber ürpertiyordu tenini. Sevmediği ve bilmediği bir yerde nereye gitmesi gerektiğini anlamaya çalışıyordu sadece. Aklında sorular…

                Ne başlangıçtı bu ne de bitiş. Hikayenin tam ortasıydı burası…