Hoşçakal ilk beş yıl

Artık okulların kapanacağı son haftaydı. Herkes birbirine hatıra yazdırır, birbirlerinin fotoğraflarını çeker, imza attırır, son günlerini birlikte geçirirlerdi. Ama arkadaşımla ben bunları takmaz, okula gidip gelirdik. Birbirlerine sarılan arkadaşları, ağlayan kişileri görünce gülerdik. Fakat son gün gelince işler değişti. Akşam yapılacak ilk iş; hatıra defterlerini, imza atmaları için eski bir tişörtü, dijital fotoğraf makinesini ve en önemlisi de şiiri hazırlamaktı. Şiir için çok düşündüm, hayatımda hiç bu kadar düşündüğümü hatırlamıyorum. Ve yazdım güzel olmuştu:

Beş yıl su gibi akıp geçti Sevgili sınıfım

Ayrılık günü geldi. Acaba kader

Akıp giden yıllar, Buluştur mu tekrar bizi.

Sanki bir sel idi. Şundan emin olun ki özleyeceğim tek tek her birinizi

Sevgili Emine öğretmenimiz

Aramızda sen olmasan da

Bil ki seni gururla

Temsil edeceğiz hepimiz

Okula gittiğimde çok üzgündüm çünkü okul bitecek, altıncı sınıfa geçecektim en önemlisi de arkadaşlarımdan ve öğretmenimden ayrılacaktım. Son gün arkadaşlarım ve öğretmenimle fotoğraf çektirdim. İmza attırdım. Ve hatıra yazdırdım. Şimdi de en sevdiğim arkadaşımın yazdığı hatırayı yazacağım. “Merhaba Kübra, giriş biraz saçma oldu ama olsun. Öncelikle sana çok teşekkür ederim herkes temiz sayfa ayırdığın için teşekkür eder ama ben beni arkadaşın olarak kabul ettiğin için teşekkür ederim. Senin kalbin çok temiz hem de güzelsin inşallah kaderinde öğle güzeldir. Ömrün elma şekeri gibi tatlı, tren yolları gibi uzun olsun. Seni unutmayacağım.” Güzel değil mi? hepinizin üzüntüleri bir kum taneciği kadar küçük sevinçleri okyanuslar kadar büyük olsun.