Hoşçakal

Sarmaşıklar coşmuş bu bahçede,

Duvarlar görünmüyor.

Bir süredir gün doğmuyor, hep gece,

Siyah beyaz diyor gören.

Taşlı düzgün yolları var,

Kısık bahçe lambalarında parlar taşlar,

Sis gibi süzülüyor ışıklar karanlıktan,

Düştükleri yerlere uzun uzun bakıyorum,

Renklerin gülümsemelerini görüyorum.

Zor değil görmek ve görmekle yetiniyorum.

Fısıltıları geliyor hafif hafif,

İtiraz etmiyorum, sadece dinliyorum.

Gitsem sanki rahatları bozulacaktı,

Gitsem çevreleyen karanlıktan o çıkacaktı ….

Ve birden herşey o olacaktı …

Yine birkaç saniyelik ışık saçacaktı …

Oturduğum bankta kalmayı yeğledim.

Ancak burada bir misafir olabilirim.

Gün ışığı uğramasın büyü bozulur,

Gerçekler yüzümüze tokat gibi vurur,

Böyle bilelim, gizemli ve çekici kalsın.

Ve o tüm acı şarkılarıyla orada ,

Görünmeden sanki yokmuş gibi yaşasın,

Dokunmasın, konuşmasın, soru sormasın….

Ona verecek bir heyecan kalmadı ….

Kalbim herşeyi nereye aktığı bilinmeyen bir suya bıraktı ….