Hücrede

Kaç gün kaç hafta geçti bilmiyorum

öylesine sessiz ve karanlıktı hücrem

ne bir insanı görebiliyor

ne de birinin sesini duyabiliyordum

zihnimse tamamen susmuş

sadece demir parmaklıklara

dokunan ellerim konuşuyor şu an

bir an dalıp gidiyorum eski günlere

çocukluğuma, gençliğime, üniversite yıllarıma

devrim türküleri söyleyerek yürüdüğümüz günlere

bir an mazgalın tıkırtısıyla uyanıyorum daldığım düşten

ama senin sülietin hiç gitmiyor karşımdan

ve bana destek oluyor sürekli

korkma, diren ben hep yanındayım dercesine