Hülyalar

Gözlerimi kapattım. Hülyalara daldım, renkli hülyalara. Anılarla, hülyalar karıştı birbirine. Yüksek bir tepede o pembe evi görüyorum. Yemyeşil her yer, ağaçlar zümrüt gibi evin çatısını kaplamış dallarıyla. Baharlar açmaya başlamışlar yeni yeni. Zaten, Ankara’nın baharları doyumsuz değil midir? 

Bahçe duvarının üzerinde oturuyoruz, yan yana, ellerimiz, gizli saklı, birbirine kavuşmuş. Sen’le ben gibi. Sıcacık, duygu yüklü. Daha yeni gelmiştin tatile. Üzerinde o beyaz üniforma. Sınıf atlamışsın. "Yeni sınıfımın armasını sen tak, uğur getirsin" diyorsun. 

Annenin elinde sıcak kete dolu, kocaman bir tabak. "Bunu sizin için hazırladım, çabuk gelin soğumasınlar" diyor. Yavaşça, kulağıma fısıldıyorsun "Seni çok seviyorum" belki yüz, belki de bin kez duymuştum, bu harika sözcükleri senden. Gözlerim ışıl ışıl, yanaklarım al al, kalbim pır pır. 

Utanıyorum, mahcup mahcup gözlerimi kaçırıyorum senden. "Ben de" diyemiyorum, utanıyorum. Öyle büyük bir sevgi ki bu anlatamıyorum. 

Ne yazık ki uyanıyorum. 

Hülyalardan, anılardan. Biliyor musun, yıllardır hep aynı rüyaları görüyorum ben. Gerçekleşmese bile hülyalarım, anılarla avunuyorum. 

Pişman mıyım? Sorma! 

Üzülüyorum. 

Ayşen Arslangiray Kura