Hurafe

Çöktü korkudan vücudum; kayboldu sahip olduğum iyi şeyler; kötülüğe yeniliyor ruhum. Yitirmeye yazgılı bir kumarbaz gibiyim, her geçen gün biraz daha yoksullaşıyorum. Korkmazdım belki, severdim onu, koca bir karının korkusu bulaşmasaydı yüreğime.

Bir hikayenin kahramanı gibiyim, ibret olsun diye, onu anlatacağım şimdi size.

Bir yamaç vardı bahçemizin bittiği yerde, dönüşmüştü hikayesi büyük bir efsaneye. Geçen gün, canı sıkılmış bir adam gördüm, geziniyordu o yamacın eteğinde.

Tırmanmak için sarf ettiği gayreti izledim uzunca bir süre, hayranlık duymuş olsam da endişeye kapıldım onun için, başına bir şey gelecek diye. Korkumu besleyen bir sebep vardı elbette. Çünkü, duymazdı beni,“ ey yorgun adam! Yanından geçtiğin kaya, insan dönmesi bir taştır, sakın dokunma ona!” Diye bağırsam bile. Ne var ki, dokunmadan çıkamazdı arzu ettiği yere.

Koştum umutsuzca yanına. Kaldım kan, ter içinde. Can havliyle bileğini tutup, şöyle dedim kendisine: “bayım, mahallenin kocamış kadınlarından duyduğuma göre, elleri temiz değilken ekmeğini tuttu diye taş olmuş bir çocuğun ruhu var o kayanın içinde.”

 

A. Güreşçioğlu