Hüznü yarıladı sağanak

Bir adım ötemde atamadığım hüzün buharı

Soluk tenimde saklı rengi

Bir yudum sevdada boğulduğumdan beri

Bu elem bu cefa

Yürek yanığı deneni gelip bir de bana sor.

*

Ne öfke var dilimde ne de sitem bağrımda

Gündönümüne rast geldiğimden beri

Görmez oldum gün yüzü;

Sükût sanma ki ikrardan,

Şükür ettiğim kanaatten

Nizamı serkeş kaleler sanma ki israftan.

*

Hüznü yarıladı sağanak

Ömrü tamamladı diğer yandan

Kapıştı şeytan ve evren.

Öldürüldüm günbegün

Haramdı gıybet ve nefret yüklü tezahürü beşerin

Gönül düşkündü aşka hem de ezelden.

*

Gizemi belki de ayracı ömrün

Hele ki yitik sevdalar düş bildiğim

Garip mizacın hem de nasıl, kabul et gönül

Yüreğin sevmeye olan özlemi  değil mi,

Hele ki girdabı belki de o yaşanan o bedelli sürgün.

*

Yetmedi yetemedi hiçbir katresi

Silmedi de gözümdeki yaşı

Günlerden bir gün, diye başladı hikâye:

Gündönümü gönül seğirtirken acemice:

Gıyabında süzülen üç beş cümle:

Ha bugün ha yarın, demek kadar yalın

Süzgün bir ömrün kim bilir kaçıncı perdesi

Elimde kalem yüreğimde hüzün

Cebelleştiğim ne varsa günbegün.

*

İnancı baki kılan tek gerçek

Gerisi teferruat inan ki.

Sırdaş düşler tek teselli

Kıyısındayım ömrün belki de çok uzağında,

Külliyen yalan aşk denilen

Girdabında verilen hükmün

Alabildiğine sancılı ölüm:

Yaşarken gömülen hislerim,

Görmezden gelinen perde arkası benliğim

Demlenirken usul usul.