Hüznün başkenti

Uzun uzun düşündüm sonra. Karar verdim, dağılan kalbimi toplamaya. Tüm parçalarını tek tek ellerimle topladım, kirletmeden.

Gözlerimden başladım önce.Neyi kötü gördüyse sildim attım. Sonra içine mavileri ekledim, yeşilleride. En durgun haliyle, denizleri ekledim hırçın dalgaları yerleştirdim. Bulutları koydum sonra en berrak haliyle. Öfkeyle bakmasınlar diye öfkeyi sokmadım içlerine.

Burnuma geçtim sonra, bu dünyada bilmediğimiz kokularını ekledim cennet çiçeklerinin.Cennet koksun istedim çektikçe nefesim.Sonra evladımın ve anamın kokusunu..

Baya bir düşündüm dudaklarımı. Ve ona çok güzel türküler öğrettim. Sevgiye dair.. Tüm kötü, çirkef sözleri çıkarıp attım dudaklarımdan, asla söylenmesin diye. Minikte bir şey ekledim laf aramızda, her sevgi sözcüğümde içten olduğum anlaşılsın diye..

Çeneme geçtim sonra. Boş konuşmasına izin vermemek için, kilit vurdum..Kilit vurdum ki, kalp kırmasın, can yakmasın, telafisi olmayan yaralar açmasın.. Yanaklarıma gülümsemeler yerleştirdim..Mütevazi birde gül kondurdum, utandığında kızarsın diye..

Ve kulaklarıma geldim. Bir bebeğin kahkahasını ekledim, hiç gitmesin istedim sesi. Güzel kelamlar duymaya akort ettim, kötü kelimeleri çıkarttım lugatımdan. Hiçbir yere dokunmadım başka. Yüreğime geçtim. Öyle çok sevgi ekledim ki içime. En yok dendiğinde bile sevgisini haykırsın diye. Bir dolu sesler ekledim sonra, Sevinç sesleri, çığlıklar. Onu hayatımın en başına getirdim, hiç kırılmamış, hiç üzülmemiş, hiç acı çekmemiş gibi..

Sonra baktım kendime. En çok neyini sevdim yeni’’ben’’ in diye, en çok yüreğimi sevdim, ezilmelere direndiği için, suskun kalmadığı için, haksızlığın karşısında ayakta durmaktan korkmadığı için, uçurumun kenarında bile koşulsuz sevdiği için. En önemliside Rabbine sımsıkı sarılmasını sevdim.

Ben bir gece oturdum bir dolu yıkıntıdan yeni bir ben inşaa ettim….