HÜZÜNLE KARIŞIK MUTLULUK

     Her şey ne kadar anlık... Her şey ne kadar birden bire...Yolunda giden ne varsa  tepetaklak olması, güllük gülistanlık bahçenin yangın yerine dönmesi o kadar anlık ve zamansız ki...

İnsan  hayatın sunduğu güzelliklere çabuk kanıyor. Ömür boyu o güzelliklerle birlikte yaşayacağını zannediyor. Halbuki hayat tam bir aldatmaca, bizi en güzel zamanlarımızdan vuran... Ne zaman bir acı ile yüzleşmek durumunda kalsak, o acı belli bir zaman sonra yok olmaya yüz tutuyor ve biz seviniyoruz ama mutluluğumuzun ortasına ateş düştüğünde onu kabullenmekte güçlük çekiyoruz. Her şey yolundayken mesele yok ama her canımız yandığında hayatı daha bir sorgularken buluyoruz kendimizi. Üstüne bir de ilerleyen zamanlarda gelmesi kaçınılmaz olan acıları da kendimize yük edip, henüz gelmemiş olan acının bile yasını tutuyoruz. Nasıl dayanırım, nasıl ayakta kalırım diye hesap üstüne hesap yapıyoruz. Ya dayanamazsam ne olur düşünmeye cesaret edemiyoruz. Gözyaşlarımız gelecekteki acıların telaşına düşmüş şimdiden hazırlığını yapmış içimize içimize akarken, kendimizi bir anda hüzünle arkadaş olarak buluyoruz. Aradan biraz zaman geçiyor, bir hafta, on gün yada üç ay her neyse, güneş gösteriyor yine yüzünü o kapkara bulutların arasından ama bu defa ''işte her şey yolunda '' hissi kandıramıyor bizi. Çünkü artık farkına vardık ki güneş biraz kalacak ve bir gün ''ansızın'' yine terkedecek bizi. Her mutluluk bir hüzün saklıyor içinde. Her gülüşün ardında bir gözyaşı saklı... İnsanın hayatta belli bir evresi var ve o evreye geldiğinde gerçek mutluluğunu kaybediyor.  Havadan toprağa düşen karla karışık  yağmur gibi, artık kalbine hüzünle karışık mutluluklar yağıyor...