Hüzünlerim

Hüzünlerim farklı, çeşit.

Kimi dost, kimi ahbap,

Kimi akraba.

Kimi seviştiğim

Kimi ağlaştığım…

Hüznüm Zeliha evde,

Ak önlüğünü önlenip;

Bir yandan yemek pişirir,

Bir yandan şarap sunar bana,

En hasından, en kırmızısından.

Hüznüm Burak her yerde,

En hoyratlarından.

Tuttu muydu elimden,

Hızımızı alamayıp

Dağ-bayır demez süreriz,

Gecede ya da yalın şafakta.

En çok da hüznüm Aybora’ya düşkünüm…

O dolunayda çıkar gelir,

O en koyu âşık,

En safdil tutkunumdur.

Onunla çöplükler, kral dairelerine,

Mezarlar, Babil’in asma bahçelerine döner.

O şiirin en güzelini yazar,

Sözün en koyak halini bilir.

En dillisi, en muhabbetlisi,

En bilgesidir içlerinde.

Ama illede göz pınarlarıma

Yağmur bulutlarını koymadan gitmez.

Gidişi de gelişi de bereketlidir mübareğin.

Hepsi ayrı çeşit hüzünlerimin…

Hüznüm Beyaz, karanfil kokar

Sevgilinin yastığından alınmış.

Hüznüm pembe, özlemi demler

Yüreğimde.

Pembedir, çünkü

Ağır acıda, ısırılan dudaktan,

Beyaz gömleğe düşmüş kandır aslı.

Hüznüm siyah yaşamın umutlarını siler,

Gecenin en siyahında pencereden inerek.

Hüznüm sarı, amberdir, kokusuyla gelir,

Dilsiz şarkılar söyler, bir tek benim duyduğum.

Hepsi farklı, çeşit…

Kimi akrabam, Kimi seviştiğim…

Bir de işittiğim,

Gri!

Derler ki;

“ Gri hüzün,

Bir akıl hastanesinin

Unutulmuş koğuşunda,

Sıradanların “deli” dediği

Kara sevdaya yenik

Bir garibin gözlerindedir”.

Hüzünlerim farklı çeşit…

Kimi dost, kimi ahbap.

Kimi akrabam, kimi seviştiğim…