Huzur

Kapı çalar. Kadın gözyaşlarını siler. Kapıya bakar.

-Kim o ?

-Ben huzur.

-Dalga geçmeyin lütfen. Ahmet, yoksa sen misin?

-İlk söylediğim gibi, ben huzur.

-Ayol hiç olur mu öyle şey. Huzur öyle kapıyı çalar da hemencecik gelir mi?

-Ben para olduğumu söylemedim, mutluluk olduğumu da söylemedim ki inanmayasın. Ben huzurum. Aslında daha yeni gelmedim biliyor musun? Ben hep yanındaydım, sen hep beni çağırdın, işte bugün buradayım.

-Sen gerçekten huzur musun?

-Evet dedim ya. Ben huzurum, senin huzurunum.

-Aslında sana inanmasam da, ne kadar inanmak istiyorum biliyor musun?

-Evet, biliyorum. Çünkü; ben seni tanıyorum, seni yukardan izliyordum.

-Ya nerden tanıyorsun?Allahım kim bilir daha ne kadar şaşıracağım.

-Sen bir rüzgar mısın ? Hızlıdan esip yavaşça okşuyorsun ?

-Hayır.

-Peki sen hızlıca akan , seni sevene güzel, sevmeyene korkunç gelen, berrak bir şelale misin? Bana berrak görüren.

-Hayır.

-O zaman sen lavları ateşten kırmızı, patlamak üzere olan bir volkan mısın ?
-...

-Seni seviyorum !

-Gerçekten mi?

-Hemde nasıl. Ama merak etme, sende beni çok seveceksin.

-Aslında hem huzura, hemde karşılıklı sevebileceğim birine ne kadar ihtiyacım var biliyor musun?(tekrar ağlamaya başlar kadın)

-Şşş... Ağlama... Artık ben varım. Ben sana hem huzuru getireceğim, hemde seni herşeyden çok seveceğim. Bana inanıyor musun?,

-Evet... Ama, şimdi lütfen ortaya çıkar mısın ? Seni çok merak ediyorum.

-Sabırlı ol... 9 ayım kaldı...