Huzurlu bir yaşam!

Günlük koşuşturmalar arasında hemen her konuya kafa yorar her şeyin en iyisini yapmak isteriz!
Aradan onlarca yıl geçsede bitmez hayat mücadelemiz! Tereddütlerimiz bizi bezdirir!
Korkularımız bizleri hiç yanlız bırakmaz çünkü!
Geleceği düşünmekten fırsat bulup önümüzü göremeyiz!
Ama her defasında isyan etmek kolaycılığına sığınırız!
Çok çektim çoook!
Benim yerime başkası olsaydı çoktaan kafayı sıyırmıştı!
Bütün dertler uğradı bana, ama ayakta durmayı bildim.
Oooof of! Kader utansın! Felek utansın!

Bu yakınmalarımız epeyce bir süre devam eder ama sonu gelmez asla!
Bu defa da günlerimizin neredeyse tamamını,çocuklarımızla ilgili kararlara tahsis ederiz!
Kendimizi unutur,onların gelecekleri korkusunu çok yoğun bir şekilde yaşarız!
Üniversitede hangi bölümü tercih etmeli,sonrasında hangi işte çalışmalı,evlenme zamanı geldiğinde nasıl biriyle evlenmeli?
Ben aslında Tıp okuyacaktım,aaah o babam yokmu,illede sağ kolum olacaksın demeseydi!
Seninle evlenirmiydim hiç,ahhh o annem diretmeseydi!
Çekeceğiz çaresiz ne yapayım,kırsamıydım onları?
Bu serzenişlere hiç te yabancı değiliz..
Aslında farkında olmadan bir çok aile bugünün kararsız çocuklarını,yarının kararsız yetişkinleri olarak yetiştirecek davranışlar sergilemektedir.
Oysa, bu çocuklar ailesinin müdahalelerinden bunalıp onların onaylamadığı kararlar veren insanlar olabilirler.
Kendileri için faydalı gördüğümüz kararlara alacağımız cevap,babam,annem çok baskıcı,bense özgür ruhlu bir insanım isyanları olabilir!

O halde hayati önem taşıyan konular dışında,bırakalım kendi kararlarını kendileri alsınlar.
Ve ödemesi gereken bir bedel varsa ödesinler demeliyiz.

Öyle ya , insanlar mutlaka hata yapmalı ki ileriki yaşamındaki alacağı her karar da temkinli davranmayı öğrenmeli!
Ve ben sonrasında rahat etmeliyim!
Ama hiçbir şey için geç kalmadan!
Öyle ya, zaman geçiyor farkında olmadan, tutmak istesekte kayıyor parmaklarımızın arasından!
Ama bizler fark etmiyoruz ki, gün bitiyor, zaman geçiyor, hayat bitiyor!