İçerideyken dışarısı

Soğuk var dışarıda. İçeride kar, dışarıda güneş ama camı açsam üşüten bir soğuk var. 

Şehir; her günden ne az ne fazla, sokaklarda. Renkler; kışın o soğuk renkleri. Arada samimiyetsiz canlı renkler. Anlık, geneli yansıtmayan hisler yaratıyorlar bakanlara. Zaman değişiyor ne de olsa. Artık bacalardan duman yükselmiyor. Artık kimin evi sıcak, belli olmuyor.

Aynalarla kaplanmış büyük binaların içinde kalıyor yaşanılanlar. Zaman gök yüzünden anlaşılıyor. Mevsimler yer değiştirip akıl karıştırıyor. Sanki mevsimler de bizimle yaşadıkça, bize benziyor. Her yıl daha az çiçek kokuyor sokaklar, daha az yeşil oluyor. Daha çok aldanıyor toprak ana yalancı mevsimlere, yalancı güneşlere. En güzel çiçeğini sunuyor evrene ama yağan kar, çıkan fırtına dondurup savuruyor. Gerçekten açtığında güneş, geldiğinde mevsimi küsüyor toprak, küsüyor doğa. Vermiyor o güzel hediyesini.

Zaman değişiyor. Evler, giyisiler, kokular... her şey değişiyor. Ben yalnız denizi, yalnız hayvanları seviyorum. Gerçeği yansıtıyor, ne verirsen onu geri veriyor. Işıkları daha az, mumları daha çok seviyorum. Güçlü bir alevle başlayıp yanmaya, kendi erittiği mumla sönüşünü seviyorum. Söndükten sonraki dumanı seviyorum.

23.01.2016 C.tesi