İçim acıdı

Bu sabah gazeteyi elime aldım, içim acıdı. 8 gencecik can, resimlerde kalmıştı artık. Yine Dağlıca, yine terör. Sadece Samet, Yaşar, Mustafa, Umut, Cahit, İsa, Ali değildi sanki giden. İnsanlığımız, vicdanımız, kalbimizdi yok olan.

Bu sefer öyle hissettim. Yaşam bizi sevgisizliğe mahkum etti. Tüketim toplumları oluşturup, bizi tüketti. Sadece almaya koşullandırıp, vermekten etti. Teknolojinin içinde akıl ve gönül dengemizi kaybettirdi. Bireyselliği savunup, birlikten çokluğa fırlatıp, arkamızdan kahkahalarla güldü.

Ben taraf olmaktan uzun süre önce vazgeçtim. Sadece vicdanımın sesini dinler oldum. Fanatiklik denen uyutma methodunu, uyanarak gördüm. Ortada, dengede olmayı her fırsatta dile getiriyorum. Ancak, tarafsızlık, vicdansızlık değildir. Sevgisizlik, vurdumduymazlık, hiç değildir.

Esip geçen bu fırtınalar, hortumlar, bizi bizden ediyor. Bazılarımızı bizden çekip alıyor. Artık kenndimizle değil, sanal bir ortamda, makinalarla yaşar olduk. Kulağımızda bir kulaklık, duymuyoruz. Elimizde tabletler, telefonlar, görmüyoruz. Arkadaşımız yanımızda bile olsa, O’nunla olmuyor,konuşmuyoruz. Sadece face de twitte, adları her neyse oralardayız.

Böyle oralarda olunca da buralarda olanlara ya yabancı, ya da aldırmazlardayız. Markalar sardı dört bir yanımızı, silikonlar, zehirler doldurdu yanaklarımızı. Güzelliğin adını, lezzetin tadını, doğanın kokusunu, sevginin coşkusunu unuttuk.

İçim acıdı. Bunca zenginliğin içindeki fakirliği, güzelliğin içindeki çirkinliği, umudun içindeki umursamazlığı, sevginin içindeki katılığı görünce canım yandı. Sustukça, yaralarımın çağlayanlar gibi içten içe aktığını fark ettim. Kalemimle , içimden kağıda bir yol açtım, zehir içimde birikip, beni bitirmesin diye. Pek çoğumuzun böyle olduğunu biliyorum. Öyleyse, kimi kalemine, kimi fırçasına, kimi diline, kimi akan suya. Zehir bizi yok etmeden, kimselere de sıçratmadan, koy verelim, aksın, gitsin.

Çimen Erengezgin