İçimdeki çılgın atlar...

İçimde çılgın atlar koşuyor günlerdir. Dizginleyemediğim, delirmesine mani olamadığım...Söz dinlemeyen çılgınca koşan atların ayak izleri kalbimde yaralar açıyor...Tozun içinde kalıyor iç sesim...Duyamıyorum...

Bazen böyledir hayat...Biriktirir biriktirir tüm çöpünü döker üzerine... Çok ağırdır herşey...Nefes almak bile belki...Sabah uyanırsın lanetler ederek...İnançların zedelenmiştir bir kez... Öyle kenara atılmış boş bir çuval gibisindir...Öyle tek, öyle kederli...Sonra anlamlar üzerine düşünmeye başlarsın...Nedir anlamlı olan... Şu koca hayatın ta kendisi mi? İnsanlar? Ya bugüne kadar biriktirdiklerin? Atlar çiğneyip geçmiştir tüm bunları...Çılgınca koşan o atlar...Delirmiş gibi...İçinde koşan seni şaşkına çeviren çılgın atlar...

Şimdi gecenin içinde öylece kalakalmışsındır...Atların uykudadır...Bilirsin yine koşacaklar delice...Ne zaman yorulacaklar bilmek istersin...Artık koşmasınlar seni rahat bıraksınlar istersin...Öyle yabanidir onlar...Ehlileşmezler...Yorulurlar sadece...Rahat bırakırlar seni bir zaman... Ta ki yeniden çıldırıncaya dek..

Şimdi kederli bir sokağın ortasında yürümektesindir...Tüm ışıklar kapanmıştır...Yolun kararmış...Hayat seni nereye sürüklüyor bilmiyorsundur...Hayatına dair herşey sanki tozlu bir hatıra gibi gerilerde kalmıştır...Veda bile edemeden, tüm hayatın kara bir trene binip gitmiştir uzaklara...Kapı arkasında duran boş bir çuvalsındır şimdi içi yeni bir hayatla doldurulmayı bekleyen...

Ve o çılgın atlar ciğerlerini delercesine koşup durmaktadır içinde...Hala yaşıyorsundur...

resim:http://artfiles.art.com/images/-/Tony-Stromberg/Wild-Horse-Print-C10377834.jpeg