İçimdeki korku

Sıkıntı içerisindeyim. Dönüp duruyorum olduğum yerde.

Ev sallanıyor. Her şey üzerime üzerime geliyordu. Ne yapacağımı bilemiyordum. Şaka gibi doğrusu.

İçimdeki korku beni mağlup etmek, beni ezmek üzere.

Ardı ardına yükselen sesler kulağımı tırmalıyordu, durmadan onun kapısını çalıyordu. Gözlerimin de feri gitmişti artık. Şaşkınlık içerisindeydim. Bana neler oluyordu. Ellerim titriyordu. Betim benzim atmıştı. Renkten renge giriyordum aynadaki yansımama bakarken. Tutunacak yer arıyordum. Koltuğun koluna yüklendim tüm vücut ağırlığımla. Her yanım acıyordu. İşte ağlıyorum bu zulüm yüzünden. Gözyaşlarım çanak çanak gölcükler oluşturdu. Oradan deniz olup, okyanuslara gönül verdi. Bu nasıl işti? Bu nasıl güzergâhtı? Aklım sırrım ermiyordu.

Çaresizdim. Sabır demekten başka bir şey gelmiyordu elimden. Ama bu çaresizlik içersinde, bu şeytani korkuyu içime atmak zorundaydım. Yok, yapamazsam kendimi toprağa gömdüreceğim. Bu kafayla şizofren hastasıyım işte. Ben bir deliyim. Tam bir deli. Herkese zarar veriyorum. Yanımda kimsecikler yok. Korkum ve ben. Tek başınayız. Ben ondayım. O da benim içimde parazit gibi yaşıyor. Diplerde, köşelerde, benim odalarımda. Yok edeceğim onu. Ama bir şart sundu bana. Onu kabul ettirmek tek emeli. Korkusuz insan olamayacağını, benim de korkularım olabileceğini kabul ettirmek gayesi. Hayır dersem cezalandıracak defalarca böyle. Evet dersem eğer, bu işkenceyi bir daha çekmeyeceğim. Bana bir daha karışmayacak. Özgür bırakacak beni. Ne mi olacak şimdi? Kabul ettim. Ne yapayım? Bakma öyle bana. Ey iki yüzümün ötesi. Bakma!

Yenildim işte! Benim de korkularım olacakmış işte o kadar.