İçimdeki kuzey

Her insanın yaşamı değerlendirme şekli farklıdır. Hayatı sahip olabildiklerimizle ya da sahip olamadıklarımızla, yetindiklerimiz veya yetinmediklermizle ele alabiliriz.
Ama bir de yaşamda varlığınızı borçlu olduğunuz durumlar var. Onu ifade etmek belki en zor olandır ve o hep içinizdedir.
Benim de içimde her zaman onun için neler hissettiğimi anlatmak istediğim bir Kuzey var.

Benim gibi hisseden birçok Kıbrıs’lı Türk’ün, güven duyduğu yönüdür “Kuzey”.
Umutlarımızın güneşi, o yönden doğar adeta.
Güç aldığımız, rüzgarlarından enerji bulduğumuz, çarklarımızı çevirdiğimiz tek yöndür Kuzey.Başka yönlerden estiği zaman şamar gibi yüzümüze inmeye hazırlanan tokatları, kırandır.

Yüreğimizin hep bir köşesinde en büyük teminat ve güvendiğimiz tek garantörümüzdür Kuzey. “Ulusal gözlemhanemizdir”, adeta. Yüreğimizden yükselen her çoşku, Kuzey’e doğru yükselir. Denizden ve havadan tüm yollarımız ona çıkar, tek köprüdür aramızda, dünyayla.
Birbirimizi uğurlayamayacak kadar sıkı bir bağ var aramızda.
Davamız var, birlikte sahiplendiğimiz, alnımız açık, başımız dik, adına “milli” dediğimiz.

Birlikte hızlanır, birlikte yavaşlar, kalplerimiz.
Acılarla sevinçler ayni duyguları tetikliyor yüreklerimizde...
Asla unutulmaz kahramanlıklarını, destanlarını, Ata’sının eşşiz emanetlerini ve en güzeli olan bayrağıyla marşını, gururla ve onurla, taşıdık her halini, yüreğimizde.

Kalelerimize tırmanmak isteyen çok yürekleri titretti ve çürüttü, Kuzey.
Hayatta oluşumuz bir tesadüf değildir, Kuzeyden sağlanan güvenliğimizdendir.
Asla unutmamalıyız nefeslerimizin tükendiği anda Kuzeyden geldi oksijen.
Bugün de değişmedi bu durum.
Ne zaman dara girsek, yelkenlerimizi yine Kuzey’e açarız.
Ne zaman rotamızı kaybetsek, sadece Kuzey’i ararız.
Bir sadakat türküsü var gönlümüzden yükselen, Kuzeye doğru.
Sayesinde öğrendiğimiz özgürlüğü ve barışı kaybetmek istemeyiz asla.
Yaşadığımız nice kavgaların nice ihanetlerin, şüpheleriyle şaşkınlığı karışımı kararsızlıklarımızla utandık ama Kuzeyle aramıza girmesine izin vermedik düşmanın asla.

Gönül bilir yönünü ve gönlünün Kuzeyini ve şaşırsa da yolunu rehber eder yüreğini..

Yanılgıların ateşiyle kızarır yüreğimiz bazen, isyanı bastırırız yine yüreğimizle;

Güven üzerine atılan temeller de sarsılır yer sarsıldı mı derinden...

Kaybetmese de insan kendi değerinden, kaybeder istemeden yıkılan kahrolan benliğinden;

Ya inanmaktan öteye köprü yıkıktır, ya inanmaktan beriye köprü yoktur.

Umutlarımız başarılar için yol alır, umutsuzluklarımızsa başarısızlıklarımıza hizmet eder.

İnsanı, kendi yapan inançlarıdır, inançları, tanıtır kendine insanı.

Hangi yüzüyle vardır karşındaki bilemezsin, Onu yüzüyle ve yüzsüzlüğüyle tanıyamazsın;

Güveni ve inancı sarsan da bizleriz. İnsanız ve insana sessizce sızanız...

Korkmaktan dahi korkar olduğumuz günlerde cesaret aşımızdı yine Kuzey.

Yüreğimiz yansa, yağmur olup yağdı acılarımızı dindirmek için,

İçimizdeki ateş sönmeye yüz tutmuşsa bugün, Kuzeyin yağmur damlacıklarındandır..

Türk yıldızlarıdır gökyüzünde parlayan...

Akdenizdeki Kuzey akıntılarıdır salına salına kıyılarımıza vuran.
Salgın bir aşk salan yüreklerimize zaman zaman...
Sesine, sevgisine yansıttığımız güven duygumuzla, içimize sığmayan sevdamızla bağlıyız Kuzeyimize.

Ah ediyoruz, vah ediyoruz hatta kahrediyoruz, bazen becerebiliyoruz, bazense hiç beceremiyoruz, tüketiyor yok ediyoruz, sonra da “imdat Kuzey yetiş” diyoruz.

Tehlikelerle, trafikle, kanserle boğuşuyoruz, yanlış anlamaktan , yanlış anlatmaktan yorduk birbirimizi,

Fikirlere kilitliyoruz kapımızı, değişime sırt dönüyoruz, hayattan korkuyoruz adeta,

Çaresizlikten, yanılmaktan, hatta yolsuzlarca soyulmaktan, korkuyoruz.

Adeta bir hiçiz Kuzey’siz..

Ders alsak da çuval çuval, tecrübelerden ördüğümüz duvar ve direnç kazandığımız inatlarımızla, olduğumuz yerde dönüp durduğumuzun bile farkında değiliz.

Elbette bildiğimiz tek yön Kuzey, ama artık kendimize gelip, kendimize yetmeliyiz.

Yenilgiler tablosunda bir toplum, zaman zaman şaşkın ve zaman zaman kararsız hatta zaman zaman kuralsız yaşar olduk...

İçimizdeki, bir varoluş sürecidir ama Kuzey olmadan asla.

Böyle bir Kuzey var içimde...Adı “Anavatan”.

Emine Sutcu

25 Kasım 2008