İçimdeki ses

Bir an gelip niye diye düşünüyorsan, cevap bulamayıp keşke diyorsan yaşıyorsun kalp. Hayatın karmaşası; yalanlar, eksiklikler ve anlaşılamayanlar içinde nefes alıyorsun.

Herkes aynı anda sustuğunda oluşan sessizlikte, ana cadde kalabalığından yaşadığım sokağa adım attığımda yaşıyorum kendimi. Sesimi duyuyorum ve kalbimin ne söylediğini. Televizyonu ve ışıkları kapatıp yatmaya giderken anlıyorum ne istediğimi.

Benim ne az kavgam varmış hayatla. Ne az beklentim, ne az hayretim varmış. Tırnaklarıma oje sürmeyi ve saçlarımla oynamayı ne çok seviyor muşum. Müzik dinlemeyi ve yalan yalnış söylemeyi de:) Daha çok susuyorum ama susarken yorulmuyorum. Bazen uyuyamıyorum, bazen de uykumdan kalkıyorum ama başka bir şeylere uyuyup başka bir şeylere uyanıyorum. Yaşayan kalbim bazen bir dostu kaybediyor, bazen bir dostun neşesiyle neşeleniyor. Hep daha neler olacak deniliyor, yenilen pehlivan nasıl da güreşe doymuyor diye gülünüyor ve hep hayırlısı dileniyor konuşmaların sonunda.

Nihayet yeni günlerde yenilere ve bazen de eskilere uyanıyoruz. Sorusuz ve huzurlu yaşıyorken sadece gerçek olanı özlüyorum eskide kalanlardan. Bana göre ve benim için olanı arıyorum yeni günlerde uyandığımda. Beni ben yapan bazı şeyler yanımda bazıları değil ve ben de bildiğim uykulardan bilmediğim sabahlara doğru yaşıyorum.

Tüm bunlar; daha fazlası, belki de çok daha azı bilmeden biten bir yıl, gece uykuya dalmak gibi. Yeni bir yıla uyanmadan dinleniyorum...