İçimden geldi.

Yolumuza çıkan taşları,atlayarak mı geçtik? Yoksa temizleyerek mi?

Duygularımızı yaşarken, adaletli miydik?

Verdiğimizden fazlasını mı istedik hep?

Kızgınlığımız, sevincimiz yerli yerinde miydi?

Anlatmak istediğimizi ,anlatabilme becerisine sahip miyiz?

Yada anlatmaktan vazgeçip, anlaşılalım diye mi bekliyoruz?

Yaşanılması gereken şu kısa ömrü, adam gibi yaşamayı öğrendik mi?

Bilmiyorsakta , öğrenmeye çalıştık mı?

İşte,buna benzer bir sürü sorular var kendime,kendimce cevaplanmasını istediğim!
Bazen , verdiğim cevaplarda hüsranı yaşıyorsamda, ''hayat bu işte , ne sorular biter nede cevapları , boşver ''diye de kendimi kolaya kaçarak avuttuğumta oluyor.

Uzaktaki güle ulaşmak isterken,bastığımız yerdeki kır çiçeklerini pek görmediğimizi, ezip geçtiğimizide biliyorum. Oysa o kır çiçekleri emeksiz, karşılıksız bitivermiştir oracıkta, bir durup onlarında farkına vararak yürümeyi öğrensek , sanırım bu sorular belkide bu kadar olmazdı hayatımızda. Hep fazlaya gözümüzü dikerek mutsuzluğumuzu kendi ellerimizle mi hazırlıyoruz ne?

Yıllarla birlikte hasbihalim arttıkça , hoşgörüsü , sevgisi çoğalan, barıştan yana sertliği yumuşayan bir kalple, sona yaklaştığımı biliyorum birde . Bir şey daha varki,beni ayakta tutan , Allaha olan inancımdır! Bu herşeyin üstünde ve beni sakinleştirerek , tevekküllü kul edeninde bu olduğudur. Bu inancın gücü olmasaydı, kendime verdiğim cevaplar boşlukta kaldığında , bendeki benle , ben bu kadar cesaretli ve güçlü olamazdım . İnanmak , yolun yarısını aşmak demektir ! diyerekte karanlığıma ışık yakamazdım.

2006 Gülden Işık