İçimden geldi

Dün, bugün, yarın… Hiçbiri birbirinden bağımsız değil ama nasıl oluyor da bu kadar uzak geliyor her biri.. Sanki başka insanlar yaşamış dünleri, sanki başka biri yaşadı bugünü, sanki yarınların endişesi bir başkasına ait.. Ne acı ki ben, tüm benlerin en olumsuz sentezini biriktirmişim sanki bugüne kadar. Oysa hepsinin güzellikleri vardı ama nereye koydum onları hatırlamıyorum şimdi…

Anlatamıyorum kendimi, yazamıyorum, çizemiyorum, yaşamak ne kadar zorsa paylaşıp cümleleştirmek o kadar zor geliyor artık.. Yazıp çizmek sanki uğursuzluk getirmiş gibi geliyor bazen, oysa ne suçu var kağıdın, kalemin, kelamın.. Ya da bir suçlu var mı bilinmez…

Buradayım işte, yıllar önce asla planını yapmadığım, bir kaç sene önce ise nerede olacağımı tahmin edemediğim yerdeyim… Çok da uzak değilmiş güzel denen gözlerle etrafa boş boş bakmak, çok şey beklemek ve aslında hiçbir şey beklememek.. Ben bu çelişkileri nasıl bu kadar özümsemişim, nasıl böyle susakalmışım, (susakalmak da bakakalmak gibi birşey galiba), ne gelirse karşıma buyur etmişim, gideni engellememişim, işime gelmeyeni ben göndermişim ama ne var ne yoksa kabullenmişim..

İşte en acımasız durum, hatalara gebe, hedeflere kilometrelerce uzak … KABULLENMEK.. Kim bizi bu kadar soluksuz sessiz kılmış, başkaldıranların hazin sonlarından mı bu çıkarımı hayatımızın baş köşesine koymuşuz, kendimizden mi korkmuşuz.? Her neyse sebebi öylece kabullenmişiz.. Bir ufak güç bulsam kalkarım ayağa, hafif tebessümle ve kaybettiğim güvenle.. Ama kalkamıyorum.. Kalkarsam daha kötüsü olur diye belki….

Hani kabustan uyanıp gecenin bir yarısı odayı tanımaya çalışmak, tanısan da yataktaki duruşunu bile değiştirmeye korkmak gibi, ya değiştirince sıçrayarak uyandığım kabus geri gelirse.. Ya ben gerçekten ölüyorsam…