İçimi kağıtlara döktüm

Sessiz, dilsiz cümlelerim vardır benim.

Kimisi söylesem incitir karşımdakini, kimisi içime atsam yıpratır yüreğimi.

Hani dile gelemez ya bazen her fikir, her düşünce,

Hani sussan acıtır, konuşsan kanatır ya aklında raks eden bin bir hece

Bu yüzden kalem konuşur, ben susarım.

Yazarım yazabildiğimce…

Belki içsel bir huzurdur yazmak,

Belki içimden geçenlerin en sesli isyanıdır bir şeyler karalamak.

Yazdıkça hafifler yüreğimdeki yük.

Bilirim ki son noktada bitecektir dile gelmeyenlerin sıkıntısı,

Ve saracaktır içimi yeni sayfalar doldurmanın telaşı.

Neden yazıyorsun? diye sorar bazıları

Bilmezler ki yazarak alıyorum olumsuzlukların hırsını.

Ters giden ne varsa yazarak düze çeviriyorum,

Bana ağır gelenleri yazdıkça aza indirgiyorum.

Zaman her neye ilaç olacaksa olsun,

Ben ilacımın yalnızca yazmak olduğunu biliyorum.

Her sayfa dolduğunda bir düşünce eksiliyor içimden.

Kağıtlara haps oluyor keşkelerim,

Dilime dolanıyor sıkça iyikilerim.

Yarımlarımı tamamlıyorum kendi benliğimde,

Ve eksiklerimi gözlemliyorum kimse görmeden gizlice.

Sonra olup bitenin üzerine düşündüğümde

İçimi kağıtlara döktüm ve yine rahatladım işte.