İçimizde ki çocuk

Çocukluğumuz…
Güzel, masum, temiz çocukluğumuz…
Yalansız, riyasız, mutlu çocukluğumuz…
Çocukken bizim için en önemli şey oyunlarımız ve oyuncaklarımızdı. Annemizi, babamızı ve kardeşlerimizi de unutmayalım tabii ki. Bir de mahalle arkadaşlarımız…

Özellikle babam çocukluk ve gençlik yıllarımın yıkılmaz kalesiydi. Her zaman sırtımı dayadığım kocaman, heybetli bir dağ… Yıllar önce aramızdan ayrılıp gittiğinde ‘ bunu bana nasıl yaptın baba, beni nasıl bırakıp gittin? Hani asla yıkılmazdınlı günleri, ayları, yılları yaşadım. Hep bir gün dönmesini bekledim. Ama o dönmedi. Biliyorum ki bir gün mutlaka kavuşacağız.

Çocukluğumuz sevinç çığlıkları ve mutluluk dolu hengamelerle o kadar çabuk geçiverdi ki. Bir de bakmışız büyümüşüz.

Genç olmak, yetişkin bir insan olmak… Bunun uğruna neleri feda etmedik ki.
Yetişkin bir birey olabilmek için olanca gücümüzle çaba harcarken yalanı öğrendik, riyayı öğrendik. Uzakta olanca çekiciliği ile duran güllere ulaşabilmek için ayaklarımızın dibindeki canım papatyaları görmedik. Görsek bile hiç acımadan ezdik onları. Işıltılı, cazibeli geceler için gündüzleri çöpe attık. Bir damla güneş için pamuk bulutları sildik. Kulağımıza gizlice fısıldanan iki çift süslü ama yalan aşk sözcükleri için, haykıra haykıra doğruları göstermeye çalışan, bizi katıksız ve saf bir sevgiyle sevenlere sırtımızı döndük.

Gelişmek, olgunlaşmak için elbette ki hata yapmalıydık. Ama aynı hatayı tekrar tekrar yapacak kadar aptal olmamalıydık. Büyük olmak uğruna içimizdeki çocuğu öldürmemeliydik. O tatlı, masum, hayata gülen gözlerle bakan çocuğu…

Sonunda dünyayı da bozduk ve suçu düzene atıp kolayca işin içinden sıyrıldık. Bu düzenin, bu çarkın dişlilerinin kendimiz olduğunu düşünmek aklımıza bile gelmedi. Belki de işimize gelmedi böyle düşünmek…

Peki şimdi elimde ne kaldı?

Ben, kendim ve bir de yalnızlığım!

İçinizdeki çocuğun asla ölmemesi dileği ile…