İçimizdeki çocuk yaşamalı mı?

O, İçindeki çocuğu öldürmeye karar verdi. Aklın verdiği kararı yürek dinler mi henüz bilinmez. 

İnsanları anlamak için kurduğu empati, çocuklara beslediği sevgiye asla engel olmayacak. Sadece özlemlerine ket vurmak için öldürecek içindeki çocuğu , o artık içini çekip ağlamayacak, yalnız kalmışlık korkusuyla yorganı başına çekmeyecek ve üşümeyecek sebepsiz yere.. Her karnı acıktığında annesi aklına gelmeyecek artık. Babasının iş dönüşünü düşleyip acı çekmeyecek .. 

Koca adam gömecek acılarını içine kaskatı kesilmiş yüreğiyle zor yaşama tutunacak duygusal olamayacak artık.Hüzünler ona hiç dokunmayacak, ağlamayacak annesinin ardından babasının ardından suskunlaşacak. Bitmeyecek çocuklara olan sevgisi aksine büyüyecek. Fakat asla çocuk olmayacak artık. 

Deniz kenarına gittiğin de bir çakıl taşını ne kadar uzağa atarım diye savurmayacak. Kadere inat daha güçlü kollarla daha da uzağa fırlatacak belki kızgın ve isyankar.. Deniz kabuğu toplarken çocukluğundaki heyecanı yaşayamayacak. Getirmeyecek aklıma o günleri belki de ilk defa görüp tanıştığı o güzel doğal tasarımları eline alıp bak ne buldum diye arkadaşının yanına koşamayacak.. 

Albüm yapraklarını çeviremeyecek gülümseyerek, video kasetleri öte berinin içinde duracaklar öylece.. hani hepimizin evinde vardır ya atsan atılmaz satsan satılmaz bir takım özel eşyalar.. İşte onların arasında acımasız zamana küskün terkedilmiş olarak duracaklar. 

Hatırlamak bile istemeyecek, bakmaya cesareti olmayacak, şu hızla geçen zamanda aksine anılarla avunmayacak. Belki de yaşarken ölümü olacak. Geçmişin güzel anılarının ya da acı anılarının bir buhar gibi uçup gittiğine şahit olacak. 

İçindeki çocuğu yaşatmayacak artık. O çocuk küstü şimdi yaşamla ne zaman barışır bilinmez. Acımasız koca adam infaz etti içindeki çocuğu. Söz ağızdan çıkmış bir kere artık dönemeyecek hatıralarına kendini atsa da yerden yere. 

Öyle ya içindeki çocuğu öldürdü bir kere..