İçimizdeki deprem

Birden şiddetle sarsılarak uyanıverirsiniz. Yer beton, gök beton her yer beton... Rüya sanarsınız ya da hayır bu bir kabustan başka birşey olmamalı. Tozlu ışık dalgaları gözünüze çarpar, dışarda mahşeri bir kalabalık, ses üstü bir kıyamet... Ağlayışlar, haykırışlar... Bir an önce bu kabustan uyanmak için uğraşırsınız ama nafile bu o zamanında inanmadığınız, yok olmaz dediğiniz yaşamın ta kendisi! Mantığınızla inatlaşıp bunun gerçek olmamasını dilersiniz ama çaresiz, olanlar olmuştur. Donuk beklersiniz birisinin sizi bulmasını, beton denizinden kurtarmasını... Ve o sırada yine de direnirsiniz mantığınıza belki de saatlerce. Mantığınız galip gelip gerçeklerle yüzleştiğiniz anda doğrulup sevdiklerinizi aramak istersiniz... Ama sesleri çıkmaz, çığlıklarınıza sağırdırlar yakarışlarınızı duymazlar... Yoksa, yoksa...

Siz beton denizinde içinizdeki depremle uğraşırken bir ses bu kabusu yırtarak acıklı, kararlı bir tonla adeta haykırır: "Sesimi duyan var mı?"

Bu ses aslında size uzanan bir hayat elidir. Ya bu eli tutup kaldığınız yerden devam edip içinizdeki manevi depremin yaralarını sararsınız ya da bu maddi depremde yıkıntılarla birlikte yokolur gidersiniz... İçinizdeki yüreğin acısına kulak tıkar, o hayat elini sıkıca tutarsınız. O tozlu ışık dalgası yavaş yavaş netleşir. Sizi coşkulu bir kalabalık; ağlamaklı ama gülümseyen gözlerle bekler. Kabus rüyaya döner ama kısa bir süreliğine... Çünkü o beton denizinden sizden başka çıkan yoktur. Yaşamı kazanmanın mutluluğuyla kalbinizdeki deprem çatışıp durur. Kanar durur bir ömür boyu. Siz istemeseniz de içinizde birileri fısıldar : "Sen neden ölmedin ki? Sevdiğin kimse kalmadı..."

Bu sesleri atlatıp kulak tıkasanız da her gece aynı kabusla uyanırsınız. Rüyalarınız aynı güne sağlanıp kalmıştır. Keşke daha iyi davransaydım, bir kere sarılabilseydim dersiniz; ama çok geç...

Sinem TÜRKOĞLU

Deprem bitmedi unutmayalım! Hala sinsice bir yerde bekliyor ve hiç ummadığımız anda yine o katı yüzüyle bizi tanıştırabilir. Aslında depremin yüzünün bizdeki yansımasının iyi veya kötü olması bizim elimizde. Önlemler almazsak aynı şeyleri hep baştan yaşarız, öteki türlü deprem yağmur kadar doğaldır. Depremi yüreğinde yaşayanlar hala var... Biz de onlardan olmayalım!