İçimizdeki gölge

Her gün peşinden koştuğumuz, bu kadar itişip didiştiğimiz, bu kadar çok koşuşturduğumuz, huzur ve mutluluk için, değil mi? Biz kendi mutluluğumuzun peşinden koşarken diğerlerini düşünmediğimizde doğru, değil mi?

Yaşamda tek esas olan insanın mutluluğudur.

Öbür taraftan insanların tek başına iyi niyetli olması bir şey ifade etmiyor. Karşı tarafında iyi yürekli olması gerekiyor. Dolayısıyla insanın sadece kendisinin iyi ve doğru olması tek taraflı yeterli olmuyor. İnsanların birbirleriyle bilgisini paylaşması gerekiyor. Duygularını paylaşması gerekiyor. Çünkü paylaşılmayan hiç bir şeyin anlamı yok. Anlamsızlık ise hayatın boşluğundan başka bir şey değil... Her günü an an yaşadığımız göz önüne alırsak, yaşanılan her günün kıymetini bilmek son derece önemli. Bunun ayrımına varmak ise mutlu olabilmekten geçiyor. Eğer mutlu değilsek yaşamak ne kadar zor.

İnsanlar arasındaki bağı sağlam temeller üstüne kurmak ve birbirlerini sevmelerini sağlamak başarıya giden ilk yol. Her zaman sevgi içinde olup, yakınlarımızla tek tek konuşmayı, hayata dair öyküler anlatıp şiirler okumayı hangimiz ya da kaçımız yapıyor ki. Bunu yapmaya bazen de fırsatı olmuyor insanların. Çünkü yapılması gereken işler oldukça fazla, her gün sabahtan akşama kadar koşuşturmaktan paylaşıma dair zaman kalmadığı için birçok şeyde silinip gidiyor. Bazen de nasıl akşam olduğunun farkına varamıyoruz. Bazı günler sanki bir rüyadayız. Bende öyleyim. Sanki hiç dışarı çıkmamışım, hiç pencereyi açmamışım ve yataktan kalkmamış gibiyim. Her şeyim aynı yolda, tekdüze geçip gidiyor. Örneğin günlerdir ağlamadım. Günlerdir bir öykü yazamadım. Bahar geldi âşık bile olamadım.

Her zaman parçalar bütünün esaslarını oluşturuyor. Ve yazılan her şiir, sadece o kişiyi değil, yüzlerce insanın ortak isteği ya da sorunu gibi karşımıza çıkıyor.

 Mutluluğa gölge düşmesin…

Bilirim, eğer o gölge varsa içimizde, ne kadar gülüp eğlen sekte yüreğimizin derinliklerinde gülmeyen bir şeyler kalır. Sanki bir nöbetçi gibidir o gölge, beklenmedik anlarda akla gelip, sevincimizi alıp götüren, yüzündeki tebessümünü toplayıp alıp uzak dağ yamaçlarına ekip, rüzgârın önüne salıvermek için fırsat bekleyen. Sadece siz değilsiniz, yaşamın tadına eremeden yok olup giden yüzlerce insan var. Üzülmeyin sakın. Gözleriniz dolmasın gecenin bir yarısında yıldızların yok olmasın. Yüreğiniz dağlanmasın, umutlarınız sigara dumanı gibi dağılıp yok olmasın. Mutlu olmalısınız. Hepimiz mutlu olmalıyız. Birlikte hep sevelim. Hem de çok sevelim. Güzel anılar bırakalım yarınlara. Yıllar sonra anlatabilecek öyküler bırakalım. Ve bu günlerin kıymetini bilelim.

Yazar: Mustafa Çifci- Aşk Yazarı www.mustafacifci.com

facebook.com/askyazarimustafacifci

t@mustafacifci

İnstagram:mustafa_cifci