İçinde Merhamet Varsa Varlık İçindesin

Merhametin yürek dolusu doldurulduğu büyük bir istasyon olsaydı keşke. Yetkili ruh, usulca yanaşan yüreğe "Az sağa yanaş! Sana merhametin hasını doldurayım. Üstelik birinci kalite! Ömrün boyunca yol alırsın. Kimseyi de yarı yolda bırakmazsın! Hayat yolculuğun iyiliğe ve güzelliğe doğru su gibi akar! Gözün arkada kalmaz" diyebilseydi. 

Merhametsizliğin yuva yaptığı ruhlara belediye ekiplerince umumi bir temizlik yapılsaydı! Baca bakımı gibi mesela. Ya da toplu olarak arıtma tesislerinden geçirilselerdi. Tortu, kir ve pas muadili kabul edebileceğimiz acımasızlık, düşüncesizlik, bencillik gibi bütün kötülükler bedene karışmadan kaldırılıp çöpe atılabilseydi. Özde; hep şefkatli, sevgi dolu, yufka yürekli insanlar kalabilseydi. 

Cam bir bardakta, tüm saflığı, duruluğu ve temizliğiyle kendini zerre kadar saklama ihtiyacı duymadan gösteren su gibi açık olabilseydi bütün insanlar. İçi ve dışı tamamen bir. Kirli bir suya nasıl ki elimizi uzatmıyorsak, merhametsiz bir insana da hiç mi hiç yanaşmazdık. Dolayıyla herhangi bir zarar da görmemiş olurduk. Ya da merhamet denilen bu asil duygu adil bir biçimde paylaşılabilseydi. Yani hiç merhameti olmayana, çok olup da yüreğinden neredeyse taşıyor durumda olan " Yanlış anlamazsanız eğer ben de merhamet zebil gibi! İsterseniz sizinle paylaşabilirim" diyebilseydi. 

Piyasayı canlandırmak için neredeyse her güne bir kutlama kılıfı hazırlayanlar yılda bir günü de "Dünya Merhamet Günü" ilan etselerdi. O gün bütün insanlar yüreklerini birbirlerine menfaatsiz ve koşulsuz sonuna kadar açsalardı. Merhamet damarları çatladığı için anasını, babasını huzurevine, çocuklarını yetimhanelere bırakanlar bir gün de olsa merhamet pelerinlerini giyip iyilik taçlarını takarak sıcacık evlerinin kapısını vakti zamanında terkettiklerine "hoşgeldin yuvana" demek için aralasalardı. Bir de af dileselerdi. Ne kadar da güzel olur du değil mi? 

Uzayda değil, kıtalar ötesinde hiç değil. Mevsimi de yok! Ulaşmak için herhangi bir vasıta da gerekmiyor. Bize o kadar yakın ki. Elimizi göğsümüze koyduğum yerde! Bazıları iyilikten maraz doğar demişse de insanı insan yapan değerlerden uzaklaşmamak adına merhametimizi gerektiği yer ve zamanda cömertce kullanabilmeliyiz. 

Aç ve açıkta olana gücümüz ölçüsünde yardım eli uzatabiliyorsak, başta yaşlı ve çocuklara iyi davranabiliyorsak, sevgi ve saygımızı gösterebiliyorsak, yastığa başımızı koyduğumuzda vicdanımız rahatsa o zaman ne mutlu ki bize "Biz İnsanız". 

Aysel AKSÜMER