İçinden Geldiği Gibi

Bayırı çıkarken mutsuzluktan ağlamak üzereyim. Gözyaşlarım düştü, düşecek. Çevremde tanıdığım birileri varken ağlamaktan nefret ederim ama sokak kedileri bu gruba dahil değil o yüzden gözyaşlarımı bastırmama gerek yok.

İlk damlanın yerle buluşmasıyla sanki kafamda bi düşünce gelişiyor, bir şeyler soruyor. Ne zaman sormayı bıraktı ki gerçi. Sen bu insanlar için mi yaşıyorsun? Kahveye şeker koymayı unuttuğun için alttan alttan bakış atan, ev işlerine yeterince yetenekli olmadığını düşünen, okuduğun okulu küçümseyen vebir kelimesi senin bütün gününü zehir etmeye yetecek insanlar için mi üzülüyorsun? Oysa onlar seni hiç ama hiç önemsemiyor. Onlar kendilerini bile sevmiyor. Başkalarının düşünceleri mi yani seni bu kadar yoran? Yoksa kendi değersizliğini kendi özgüvensizliğini bu şekilde mi gün yüzüne çıkarıyorsun?

Yarın bir gün ölsen çevrendeki insanlar (hadi ailen ve seni gerçekten sevenler hariç) her gün seni mi anacak? Öyle ya da böyle hayatlarına bi şekilde devam edecekler ve sen belki bi zamandan sonra uzun aralıklarla hatırlanmak üzere hafızalardaki yerini kaybediceksin. 

Şu insanlara karşı sevimli görünme çabanı  bırak. İçinden gelmiyorsa tatlı kız olmak zorunda değilsin. İçinden gelmiyorsa o gün mutlu görünmek zorunda değilsin. Bu senin hayatın, içinden geldiği gibi yaşa. 

Şimdi gözyaşlarını sil ve yoluna devam et, karşıdan bi tanıdık geliyor.