İçinizdekilerin yarım kalmaması adına...

Hayat değil acımasız olan biziz. O kadar acımasızız ki bize onlarca şey sunan hayatı sorgusuz sualsiz asabiliyoruz. Halbuki bir an herşeyi bırakın. O üzerinizdeki kasvetli maskenizden, şirretliğinizden bir sıyrılın da etrafınıza bakın. Sizi hesapsızca seven biri varsa nasıl acımasız diyebilirsiniz hayata? Haksızlığın daniskası olmaz mı bu? Vicdanınız hiç mi sızlamaz?

Bakıyorum etrafıma yok öyle hiç kimse demeyin. Ya kendinizden arınamıyorsunuz ya da yanlış yöne bakıyorsunuz. Tıpkı benim 3 gün öncesine kadar yaptığım gibi. Eğer babam o kazadan kurtulmamış olsaydı hala da o yöne bakıyor olacaktım.

Hayat çok kısa, değerini bilmek gerek cümleleri bana da çok klişe geliyordu. Ama gerçekten öyle. Yoksa bir gün aniden bir telefon gelir. Ve sizin tonlarca yarım kalan şeyiniz olduğunu farkedersiniz. Belki daha yeterince sarılamamışsınızdır, olur olmaz ufak tefek şeylere kızıp kalbini kırmış ve özür bile dileyememişsinizdir. Daha sizin mürvetinizi görmemiştir. Torununu görüp kucağına alamamıştır. Ona göre o bilgisayarın tüm sorunu bios pilindedir ve daha onu çözememiştir. Evet belki aynı şeyi on kere tekrarlayıp duruyordur ama hiç konuşamamanızdan bin kat iyidir. Şu aldıklarımı bir yerine koysam her yer daha derli toplu kalacaktır doğru söylüyordur. Yataktan kalkınca üstünüze birşey al diyorsa yapılmalıdır yoksa bak böyle burnunu çekersin ve yine üzülür o. Terlikler de ayaktan çıkmamalıdır. Hem ilkokuldaki anı defterinize ömrüm boyunca senin gülmen için elimden geleni yapacağım canım kızım demiştir. Daha ne desindir ki?

Allah'a şükür hala benimle ve biliyorum benim mutluluğum için o da çok gerekli. Bazen çok zor oluyor gerçekten insanın sinirlerine hakim olması. Olur olmaz konuşuyor ve engelleyemiyor kendini. Ben de henüz çok başarabilmiş değilim bunu. Ama belki bu yazının ufak bir katkısı olur hepimize. Nolur biraz daha özenli davranın sevdiklerinize ve hep dua edin Allah onları korusun diye.