İçsel demeler

Sessizliğin Sonrasın da, Sessizliğim İçin İçsel Demeler...


İlk değil
elimi uzatışım
önceleri de oldu.
Ve lakin sen
elimi açtığım
avucunu beklediğim
son olansın.

Her uzanışım
bir şeyler
anlamlar
ve anlamalar çizdi
aklım da
yüreğim de
alnım da.
Tam gözlerimin üstün de
taşır oldum
kısa
altlı-üstlü
ikişer çizgi
ikilemlerimi
anlatır halde.

Ruhumu ve aklımı
iki gözümü
gördüklerimi
göremediklerimi.

İki elimi
tutamadıklarımı
tutunamadıklarımı.
Solaklığımın
vaz geçilmiş halini
aklımın
vaz geçtiği hallerini.

Ellerim
hala anlatmakta
ve ben dinlemekteyim.
Zorundamıyım (?)
bilmiyorum (!)
bildiğim
son olan
senin
hallerin
benim
"bir başka hallerim".

Gözlerim demiştim
her niye ise (onu da bilmiyorum)
ağlamaya
önce
sol gözüm başlar
sonra
sağ gözüm yanmaya.
Sanırsın
için de kurumuş bir çınar
yaprak, yaprak
önce ufalanıyor
sonra
kendiğinden
belki de
yüreğimin kızıllığından
tutuşuveriyor.

Sağ gözüm değil
ben yanıyorum
sol gözümün ağlayışına.

Kim görmüş
kim görmemiş
önemli mi (?)
ilkler ya da öncekiler
veya sonrakiler
yok,
değil,
hayrı yok !!!

Yazılış tarihi :.........???



Aslın da bu "şiir" yazının yerine başka bir yazı düşünmekteydim; günlük yaşantımız da ola gelen ve hepimizin kafasını yoran, bazılarımızı kızdıran, bazılarımızın "hoşuna" giden, bir çoğumuzun ise neler olduğunu anlayabilmesi için aklının sınırlarını zorlaması gereken "hallerle" ilgili yazmayı istiyordum. Fakat her nasıl olduysa bu "şiiri" yazmayı istedim; Yeni bir "merhaba" diyebilmek için di sanırım.

Blog yazım tarihi: 20-10-2008