İçsem... Unutsam... Unutur muyum?

Dün vazgeçtim kendimden... Özlemlerim karıştı gitti hiç bilmediğim yerlere. Uzak artık herşey. Kim dahil, kim değil, bu bana ait olması hesaplanmış fakat asla benim olmayan yaşamın içine bilinmiyor. Birileri kendi kendine dahil oluyor, geliyor giriyor, yer ediyor hiç benim fikrim sorulmadan. Sonra çıkıyor gidiyor. Bakıyorum gelenin yüzüne, gidenin ardına. Sorularım havada. Cevapların hepsi acıtıyor içimi. Düşün kar altında bir Prag olduğu gibi dingin düşüncelerim de yok artık. Herşey gri. Benim dışımda herşey.
Herkes bir yerlerde mutlu olmayı başarırken ben mutlak yalnızlığımda depresifliğin son örneklerini gösteriyorum çevreme. Kendimden bile kuşkuluyum artık (hoşgeldin septisizm). "Ya ben, ben değilsem" derken vazgeçtim iyice kendim olmaktan.
Köpek bile kendi kendine geldi girdi hayatıma, kimbilir belki birgün kendi kendine çıkar gider. Diğerleri gibi... Sonra der ki "sen istedin böyle olmasını". Eee peki, ben istemezken böyle olmasını, neden uymadın buna sen?
Sessiz, karanlık, dingin (ne kadar dingin), yüreğimde kanat çırpan kuşlar var sanki. İçim küçük, kanatlar büyük yırtılıyor içim, canım acıyor. Yalnızlığıma alışmışken bu gözyaşı seli nedir ki? Birden kalabalığa alışmak mı? Yalnız olup da ışıldakla gezdiğim zamanlarım vardı benim. Durup durup ağlama nöbetleri geçiriyorum şimdi. Ya da ağlayamayıp, daha da büyüyor.. büyüyorum ve ya... ... ... İçsem... Unutsam.....
Unutur muyum?...