İflah olmaz bir hastalık

Bize bu hastalığı bulaştıranlar olmalı. Zorla aldırıyorlar bize. Hiç aklımızda olmayan şeyleri avucumuzda buluyoruz. Şehir öyle bir şehir ki nereye gitsem vitrinler, mağazalar , alış-veriş merkezleri... Hep al diyor, ne olursa olsun al, gerilerde kalma, yenile kendini. Kim düşünüyor ki senin cebini, hesaplarını , bütçeni... Borç yap al, kartla al, krediyle al... Al da nasıl alırsan al...

Galiba bir parça da olsa bu hastalığa yakalananlardanım. Okulla ev arasında vitrinlerin olmaması sevindiriyor beni. Biraz gezmeye çıkayım diyorum , alış- veriş yapmış olarak eve dönüyorum. Sanki bu şehirde evden dışarı çıktın mı alış- veriş yapmaya mahkum oluyorsun. Hani olsaydı şöyle sadece ağaçların ve çiçeklerin olduğu kocaman, yemyeşil alanlar ve hiçbir şey satılmasaydı oralarda , elimizi cebimize atmadan özgürce gezebilseydik. Biz özgürlüğümüzü vitrinlere kaptırmış alış-veriş mahkumları olmuşuz da oturup düşünmüyoruz hiç...

Kış gelmişti.Bir ayakkabım vardı kışı geçirecek. Bir de bot alayım dedim, şöyle uzunlarından , sıcacık olsun içi , çok üşüyen biri olarak böyle bir düşünceye engel olamadan , vitrinleri gezmeye başladım. Fiyatlar insanın canını yaksa da yine alacağım diyordum. Şöyle beğendiğim , kaliteli bir şey alayım desem neredeyse bir maaşımı vermek zorunda kalacaktım. Ne vahim! İnsan bir ay boyunca sadece bir bot için mi çalışır? Bu da bizi nasıl sömürdüklerinin , nasıl kanımızı emdiklerinin bir kanıtı galiba. Kendi bütçeme uygun bir botu sonunda buldum ama o bile bir çok insana göre pahalı sayılırdı. Hani derler ya “alış-veriş yapınca stres atıyorum.” Benimki stres atmak değil bilakis stres altına girmekten başka bir şey değildi.

Minibüse binip eve dönerken yaşadıklarımın muhasebesini yapıyordum. Gözüm bir ara karşımda ayakta duran adama takıldı.Hava yağmurluydu ve adamın ayağında eskimiş, kenarları yırtılmış, yazlık bir ayakkabı vardı. Ayakları ıslanmış sırılsıklam olmuştu. Ayağımda sağlam ayakkabılar ve onlar yetmiyormuş gibi bir de bütçemi zorlayarak aldığım yeni botlar.... Bu haksızlıktı , utandım elimdeki poşetlerden içim acıdı vallahi... Bu bencillikti, açgözlülüktü, doymazlıktı. Biz, biz bunları göremiyorduk. Hep başkalarını zengin ederken hem kendimizi hem de başkalarını eksiltiyorduk.