İhanetin adı

Yetişme dönemlerimizde hayatımızın tek anlamı; arkadaşlık... Kökleri toprağın derinliklerine uzanan... Koruyup, kollayıp karşılıksız sevdiğimiz, alıp canımıza can yaptığımız... Hayatın anlamını bulmaya çalışırken, ayakta durmak için çabalarken titrek yüreklerimizle, sırtımızı dayadığımız, hiç gitmeyecek, hiç bitmeyecek sandığımız, ilk aşkımızı anlattığımız, ilk gözyaşımızı akıttığımız..

Henüz kirli ve bulanık görünen dünyayı, sihirli gözlerle pırıl pırıl gördüğümüz zamanlar... Mektupların, aşk sözcüklerinin unutulmadığı zamanlar... Telefon kulübelerinde ellerinde jetonlarla saatlerce beklemeler... Kokulu pembe kağıtlara dizilen nağmeler... Sadece gözlerini görüp, sesini duymak için kalp çarpıntıları içinde koşturmalar... Sevgiliye koşmalar sonra arkadaşa koşmalar... Mektupları açıp defalarca okumalar.

Ellerin hiç uzanamadığı büyülü bir dünyaya, bütün insanları ortak etmek istemeler, sevinçte, üzüntüde, neşede, gözyaşında, kavgada herşeyde arkadaşınla...

Uzaklıklar, mesafeler zamanı parçalıyor, sinsice farkında olmadan. Yitip gidenleri yürek kabul etmiyor, gözler görse de...

Beden zamandan çıkıyor, beyin hep orada asılı kalıyor. Ruh hep oralarda dolaşıyor. Herşey değişiyor. İstemesek de...

Gidilen yollardan geri dönüşler aynı olmuyor. Ya yollar değişiyor ya da insanlar. Değişimler seneler sonra bile can yakabiliyor. Görmesende, bilmesende... Hatta bilmek istemesende...

İhanet gelip buluyor seni, hiç acımadan. Zamanı durdurup, günlerce yemeden içmeden yatmalar kalıyor sadece. Bütün dünyanın solduğu, sihirin yok olduğu zamanlar... Tanık olan mektuplar bile ağlarken, sağlam duramıyorsun...

İhanetin adı, arkadaş oluyor. Sevgili oluyor...

Durgun, güzel bir gölün dibinden sessizce süzülüp su yüzüne çıkan bir yılan gibi... Acı bir tat kalıyor, yitik zamanlardan... ''Arkadaş'' şarkısında boğazına tıkanan bir yumruk çoğu zaman... Kalan...

Durgun, güzel bir göl...