İhtiyar ve düş Ülkesi - 1

Sokakta yürüyordu yaşlı adam. Elindeki bastonu çatlamış bir ağacın kovuğu gibiydi. Teninin ütüsü çoktan bozulmuş, içtiği sigaralar bıyıklarını sarartmış, dökülmüş dişleriyle çiğnemeye çalışıyordu ağzındaki o garip tahta parçasını. Hep yeşil paltosunu giyer, yırtık ayakkabılarının yanlarına basarak yürür ve her gün aynı sokaktan geçerken bağırarak bir şarkı söylerdi.

‘’ Ölüm komiksin, sen gelmeden bilemem ki tadını .. la la la ‘’

Bakma öyle yaşı durduğuna. Sokakların tozları alışıktı ona. O da zaten süpürmeyi seviyordu yırtık ayakkabılarıyla sokakları. Ayakkabılarıyla taş parçalarını sürükler, yollar çizerdi kendine.

Doğru olanı bulmak için izler bırakırdı bilerek. Yanlış yollara doğru girebilmek için.

Her zamanki yolculuklarından birini gerçekleştiriyordu. Bilmeden, sahiplenmeden, sevmeden, bir kadını kandırmadan... Yorgundu fakat yorgunluğunu atma yolları vardı kendince. Gömleğinin cebinden bir sigara çıkarttı tam yakacaktı ki sararmış bıyıklarından yere düştü sigara. Almak için eğildi kaldırdı kafasını, ne gördün bir devin gölgesinde kalmış dünya, karanlıkta bulamıyordu aradığını..

Tozların içinde kayboldu yaşlı elleri.

O sırada dev öfkeyle yaşlı adama baktı ve ;

‘’ Tozlarımı geri ver ! Sen benim kadar gölge bile bırakamazken, nasıl benim tozlarımı toplarsın’’ dedi yaşlı adama.

Yaşlı adam bastonunu kaldırdı ve tebessüm etti ;

‘’ Sen daha küçüksün evlat hadi çekil kenara benim kadar büyüdüğünde alırsın tozlarını geri. Şimdi şuradan yaş bir dal kopar ve onunla yolculuğa çık.. Gez dolaş ve bana döndüğünde bu ağaç eskimiş olsun, saçlarına karlar yağsın, tenin kırışsın o zaman devim ben de ve tozlarını al benden ‘’

Dev küçüldü laflar çarptıkça suratına.

Yaşlı adama korkarak yerden baktı bu seferi ihtiyar sopasını alıp devam etti yoluna.

- gün sonu -