İKİ DAKİKALIĞINA...

Sabah sokağı süpüren bir teyze gördüm, kendi kendine hem söyleniyor hem var gücüyle sonbaharın hediyesi kuru yaprakları ortadan kaldırıyordu. Yanına yaklaşana kadar yüzünü gözlemledim. Çatık değildi kaşları, anladım ki kızgınlıktan değil kırgınlığındandı söylenmesi...

Kim bilir ne derdi vardı. Derdini kısa süreliğine de olsa unutsun aklı dağılsın istedim, "Günaydın, kolay gelsin teyze" dedim gülümseyerek.

Önce bir şaşkınlık oldu yüzünde sonra kayıtsız kalamadı galiba, o da gülümsedi. "Sağol mari, ben seni çıkaramadım be kızım" dedi. Yoo birbirimizi tanımıyoruz geçiyordum yükün hafiflesin diye kolay gelsin, günün güzel geçsin diye de günaydın deyiverdim" dedim. Kıyamam iyice şaşırdı. "Ya, te bu zamanda dibimdeki, köşedeki, berideki selam vermez yürür gider. Tanımıyoz sen selam vermeden geçmedin mari, sağol kızım" dedi. "Ağzımız aşınmaz ya teyze sen de sağol" dedim yürüdüm.

İki adım geçtim, kaldığı yerden söylenmeye devam ediyor mu diye merak ettim arkama dönüp baktım. Gülerek, dudaklarını kıpırdatarak arkamdan bakıyordu el salladı ben de ona el salladım. "Allah işini gücünü rast getirsin" deyip ellerini yüzüne götürdü. Dua etmişti anladım. Allah ondan da razı olsun. İki üç adım sonra döndüm yine baktım yüzünde gülümseme vardı, söylenmeyi bırakmıştı. Süpürüyordu da süpürüyordu...

İşte bu kadardı aslında. Bir iki dakikalığına da olsa güzelleşiyordu her şey. O söylenmeyi bıraktı, derdinden uzaklaştı, gülümsedi. Ben eczaneden dönüyordum ağrımı unuttum, bir de hayır dua aldım. Selam vermek, önemsemek, birbirinin yüreğine dokunmak ne güzeldir.

Yürürken teyzenin sözlerini düşündüm de çok haklı. Eskiden selamsız, sabahsız geçmeyi bilmezdi kimseler. Şimdi öyle mi? Şaşırmakta haklıydı. Ne ara uzaklaştık bu kadar? Ne ara görmezden gelmeyi öğrendik? Ne ara bu kadar kaybettik bazı şeyleri? Ne ara yabancı olduk dibimizdekilerle bile, diye geçti içimden...

Öyle işte... Günaydın dünya, günaydın bir selamı birbirine çok görmeyenlere, günaydın inadına gülümseyenlere...

SİBEL YILMAZ