İki insan ayrılırken, şefkatli konuşan taraf aşık olmayan taraftır

Ahmet Altan’ın “Kristal Denizaltı” adlı romanını okumaya başladım dün akşam.

Önce biraz fazla derin duygularla kaplı bir kitap olduğunu düşündüm benim gibi sinik bir kız için. Yine de içimden birşey kitabı elime tutuşturdu sanki ve sayfaları çevirmeye başladım.

Birkaç dakika sonra hayranlık ile şaşkınlık arasında bir duygu yayılmaya başladı içimde.

İçimde tıpalanmış kıskançlık, intikam, sevgi, şefkat ve daha nice duyguları Ahmet Altan’ın kaleminden dinliyordum.

Anlatıyordu bana vaktinde neler yaşadığımi ustaca.

Kendimi sıradan hissetmeye başladım sonra.

Benim bana özel olduğunu düşündüğüm duygu ve düşüncelerim, bir başkası tarafından deşifre edilmişti.

Üstelik çoğumuzun çözemediği bazı sorulara cevap veriyordu sanki Altan. “İki insan ayrılırken, şefkatli konuşan taraf aşık olmayan taraftır” dediğini hatırlatıyordu Alain de Botton’nun.

Aklıma bir arkadaşım geldi. Yabancı bir ülkede bir yıl kadar beraber yaşadığı çocuk ülkesine geri dönüyordu. Bizimki bir gelecekleri olmadığını bile bile ağlıyordu.

Elveda demeye hazırlanırken, çocuk ona nazikçe sarılmış, hafifçe öpmüş ve güzel dileklerde bulunarak otobüse binmişti.

Terminalden eve geri dönerken ağlamaya başladı kız... Günlerce ağladı. Bankadan para çekerken de, kütüphaneye kitaplarını iade ederken de gözyaşları sel oldu aktı.

Beraber yaşadıkları ev ona acı veriyor, kalbini elinde buruşturuyordu her anı.

Geceleri uyku tutmuyor, yemek yemiyor, zorla izlettirdiğimiz komedi filminde bile durmadan ağlıyordu.

Sonunda biz de onu yalniz bıraktık. Elimizden gelen birşey yoktu.

Şimdi anlıyorum ki sevdiği için değil, sevilmediğini bildiği için kırılmıştı kalbi.