İki kadın

İki kadın, derin bir sohbetteler. Orta yaş civarında iki kadın; ikisi de anne. Omuzlarında yılların yorgunluğu, yüzlerinde geçen yılların belirmeye başlamış çizgileri var.

İki kadın, birbirlerini dinlemeden konuşuyorlar, ama sırayla…Biri anlatıyor, diğeri düşünüyor; sonra düşünen başlıyor anlatmaya…Çözümlerini mi sıralıyorlar karşılıklı, yoksa çözümsüzlüklerine ortak mı arıyorlar, ortak kaderlerinde…

İki kadın, karşılıklı konuşuyorlar. Konu, ortak; akşam yemeği…Çocuklarının önüne konacak bir kap sıcak yemek telaşındalar. Ama ne pişirsem telaşı değil bu! Nasıl bulsam, nasıl kotarsam telaşı…

İki kadın, hayatlarının uzun yıllarını harcamışlar hoyratça; bir garip boyun eymeye. Ve şimdi iki anne, evlatlarına ekmek derdinde…

Devlet diyorlar; diğer ülkelerde korurmuş, aç kalmayacak kadar, sokakta kalmayacak kadar destek olurmuş. Hastalanırsa çocuğum, ne yaparım korkusu olmazmış oralarda analarda…

Karşılıklı konuşuyorlar. Sanki bir masal anlatıyorlar birbirlerine. O ülkeleri anlatırken gözleri parlıyor, masalın büyüsünde…

İki kadın, karşılıklı konuşuyorlar. Birinin başı açık, diğeri örtülü. Çene altı diyorlar ya şimdi, işte öyle örtülü…Kızı tıpta okuyor, bu yıl TUS’a girecek. Ama dershane gerekli diyor, o sınav için de… Başı açık olan ise üniversite sınavına hazırlanan ama dershaneye gönderemediği çocuğunu anlatıyor…

İki kadın karşılıklı konuşuyorlar. Gündemleri ise; ekmek, okul, hastalık.

İki kadın, biri açık, biri örtülü…En temel insan ihtiyaçlarının kaygısındalar…

Onların gündemi hiç türban olmadı ki!