İki kalas bir heves...

Tiyatrocuların sahne tutkusunu anlatmak için bir özdeyişleri vardır hani; "iki kalas bir heves" derler. Bununla anlatılmak istenen, gösteri hevesini yenemeyen tiyatrocunun bulduğu iki kalasla bir sahne yapıp hevesini gidermesidir.

Tiyatrocuların bu özdeyişini, blogçulara uygularsak ne demek lazım?...Herhalde "iki heves bir klavye" uygun olur günümüz şartları için...Eskiden olsa, "iki heves bir kalem" derdik.

Ama hevesin bittiği yerde geriye kalanlar bakımından ben tiyatrocu özdeyişini tercih edeceğim.

Son günlerde MB'den ayrılmalar oluyor malum. Hevesini alanlar veda edip gidiyor.

Elbette, her hevesin bir sonu vardır. Defalarca yazdığım gibi, bizim burada yaptığımız bir "iş" olmadığı için, her an kaçıp gitme lüksümüz var. Tabii geri dönme şansımız da.

Ama işin bir de gerçek boyutu var. Gerçek dedimse, biraz "acı gerçek" söylemeye çalıştığım. Bu acı gerçek, insanın söyleyecek sözü kalmaması ile ilgili.

Zamanın hızına ayak uyduramazsanız, zaman sizi ezer geçer. Yüz yıllık teraneleri sürekli tekrarlayarak varlığınızı sürdüremezsiniz... Sürekli hörgüçten yerseniz sonuçta hörgüç de biter siz de bitersiniz...

Eğer bunu bir "iş" olarak yapan köşe yazarı iseniz sizi kovarlar. Heves uğruna yazan blogçu iseniz, bir gün kendinizi tekrardan bıkar gidersiniz.

Gitmek de bir marifettir. Ben, sürekli kendini tekrar yerine bırakıp gitmeyi seçeni de takdir ederim. Söz konusu bensem bile, sırf adımı ekranda görmek için aynı şeyleri yazıyor olmakdan hicap ederim.

Kendini tekrar etmek yerine, kendiyle çelişmek daha bir takdire şayandır benim için. İnsan, zamanın şartlarına göre, eski görüşlerini değiştirebilir ve değiştirmelidir. Kargadan başka kuş, plavdan başka aş bilmemciliğin eskiden de kabul edilir bir yönü yoktu; şimdilerde de yok.

Yani demem o ki, söyleyecek sözünüz kalmadıysa hevesiniz de biter. Heves biterse geriye kala kala "kalas" kalır.

Kalas olarak devam etmek mi iyi, yoksa bırakıp gitmek mi? İşte bütün mesele burada!