İki küçük köpekçik…

Sabahın bir er vaktinde İzmit’te, “Fadik” isimli taze ana yalıyordu yavrularını umarsızca…Uyansınlar istiyordu, acıkmış olmalılardı, süt emme saatleri geçmişti çoktan…

Hangi saatte kimlere hırladı, karnı tekmelenirken süt dolu memeleri mi ağrıdı, bilinmez kim neye hizmet etti, eğlence miydi, başbakandan mı gaza gelinmişti, kim bilir…

Kırık kayık içinde barınıp, sahildeki balıkçıların beslediği Fadik anne için zor bir geceydi hiç kuşkusuz!

İki minicik köpekçikten birinin baştanbaşa karnını yarmıştı biri ya da birileri…

Bir diğer kardeş pek mi havlamıştı, onunda burgu gibi boynunu burmuşlar…

Kesmek için de, burmak için de elde tutmak gerek, pıt pıt çarpan sıcacık minicik bedende bir kalp, ahh… O el uzanabilir mi sanırsınız bir bebeği sevmeye…

Bir buçuk yaşındaki kız bebek neden ölmüştü dersiniz uğrayıp da tecavüze!...

Neyin kini, neyin nefretidir?

Hasta olsa yavrular Fadik hazırlardı kendini, cinayeti ne bilsin, yalayıp uyandırmaya çalışması bundandı, cesetlerinin konulduğu bidonun başından ayrılamaması da…

Durmayın, yok edin sevgiyi, Allah’sız, kitapsızlar deyin sonra tecavüzler, cinayetler karşısında, ne oldu bize diye iç geçirin, ahkam kesin!...

Ta ki kendi çocuğunuzun başına gelene kadar!

Hoş, yürekler boş oldukça, onun da çaresi vardır, ilahi adalet, diskoda değil de kuran kursunda öldü, şehit oldu der geçersiniz!...

Biz imansızlar, diskoda içki içip, göbek atanlar bu yavrulara da ağlarız, çöken kuran kursunda ölen kız çocuklarına, Gazze’deki savaş mağdurlarına, on üçünde tecavüzcüsüyle evlendirilen kız bebeklere ağladığımız gibi…

Gülgün Karaoğlu

Şubat,18/09