İki Yaka

evvel / kar taneleri gibi döndürüp, savururken beni
sûretini göremediğim sen
yaşamsal nabzımda atmıyorsun şimdi

ay gülümsüyor sularımda artık
acıdan tatlıya dönüşüyor her lokma
doğadaki harmoninin içinde/duyumsayamadığım
saklıda kalanlar, sızıyor çatlağından

bahar şarkılarının, ahenkli ritminde yüreğim/ in
yaşama kanat açışını, seyre dalmış bedenimle ruhum
hayatın sesini dinliyor
bir bir çözülüyor boğazımdaki yumrular
içimde, bir tırtılın kelebek olma azmi
sanki, gözlerimde başka bir dünya var

öyle bir söküldün ki, yüreğimden
gitme kal dediğim, yenik zamanların acısı
bir zafer duygusuyla, derinde yitiyor
içimi, kadifemsi bir mutluluk sessizliği kaplıyor
elveda hüzün derken

/ve sonra saçlarımda bir el
düzeltiyor düş dağınıklığımı/

içinde kök salamadığım
meyvesini yiyemediğim, yasak bir cennette gibiydim
bari güneşin resmi kalsaydı derken
o da gitti mecburiyetten

“el çek tabip el çek yaram üstünden
sen benim derdime, devâ bilmezsin”*

bu onmaz bir yara / kalıcı hasar
dönmez ki yeşile, zamanın sararttığı yapraklar
düş/çü düşümden, artık gece yolcusuyum ben
ömrümün baharlarında kaldı baharım

sisini geçemedim sabahın
geceye geri sayıyor zamanı ayaklarım
bir tek beni aldatmayan, yalansız yalnızlığım/ı
bilirim /kendime mecnunum / leylâya eş

aşkın/ ölümün iki yakası/ nda
kış güneşinden birer demet / üşüdüm
kanıyor, çocuk dizlerim/e yenik / düştü/m
hükmünü yeniden sürmede siyah / kirlendi naif beyazım

artık vakit geç, yol dönülmez
kırmızı gözleri harlandı ateşin
çapraz kuşatmadan cümle aşklar yıkıldı üzerime

düşlerim, batık bir gemi / sonsuz esârete yolum
ömrümün avazında kaldı gür sesim
düş /çü düşümden / kanmam / ben gece yolcusuyum

*(Erzurumlu Emrah)

Hâdiye Kaptan

(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.