İki Yıl

Sabrım deneniyor iki yıldır. İki yıldır ne ne değil, ne nedir anlam karmaşası içinde bocalıyorum. Herkes bana yabancı, her şey öteki... Bense bir oraya bir buraya yalpalıyorum bilincim kapalı... 

İsteksizlik ruhumda en dibe oturmuş.Haydi yürü demekle gidilemeyecek uçsuz yollar, bucaksız mekenlar var heyulamda. İki yıl iki asır oldu gözümde büyüdü, büyüdü. Ondan öncesi var mıydı hayatımda diye kendime soruyorum. 

Yaşanmış günler mazi oldu... Ânı yaşa an vardır hayatta gerisi boştu. 

Ânı yaşarken anı oldu herşey anda yok oldu, bitti tükendi. Koca iki yıl kaldı gözümde sırlarla dolu. Uzaklardan gelip susuzluğumu hissettiğimde dudaklarımın çoktan çatlamış olduğunu gördüm. Gecikmeler yaşadım ardı ardına. Ya vaktini geçirdim hizmetçiliğimin ya da panikle erken davrandım birşeyler için... 

Gönüllere akan nehirler buldum sonra, tereddütle girdim aralanmış kapılardan, şüphe bırakmayınca yakamı şekva etmeye başladım yersiz. Âhım büyük ahların gölgesinde kaldı bir zaman. 

O zaman gerçek acıyı hissetti kalbim. Kırılsa da acıyı farkedebildi. Aslında acıyla hemhaldi uzun zamandır bilemedi. 

Nicedir gözüm ıslanır gecelerde bir feryadın eşliğinde sessiz.. Nicedir ümit bekler kapımda elinde paketle, ufak bir tebessüme talip. 

Umutlarımın gelişiyle bir ben daha var diyor yüreğim heyecanlı, samimi... Ben iki yıldır ben miyim diyorum kendime. İki yıl nerde kaldı sahi? Anda mı mazide mi nerde? 

Arıyorum, arıyorum...