İkimiz bir yaparız

Tamam Mıyız?

Yönetmen ve senaryo:Çağan Irmak

Oyuncular: Deniz Celiloğlu, Aras Bulut Iynemli,  Sumru Yavrucuk, Aslı Enver

Çağan Irmak hakkındaki “gene ağlatıyor mu “ algısını değiştirmeye azmetmiş bir filmle geldi.  Onun hikaye kurma ve anlatmadaki becerisini kimse tartışamaz. Final bölümlerine gelince de kasıtlı veya kasıtsız seyircisine gözyaşı döktürmesini sevenler olduğu kadar, sevmeyenler de var. Bu kez iki özürlü ruhun yaşamı yeniden keşfetme mücadelesini anlatıyor. Varoldukları şekillerde babaları tarafından dışlanmış iki gençten, eşcinsel olduğunu anladığımız Temmuz ile doğuştan kolları ve bacakları olmayan İhsan arasında gelişen arkadaşlık, hayata karşı güç verir. Yalnız olmadıklarını anlarlar.  Irmak öykülerinde baba oğul ilişkileri her zaman önemli oldu. Bir kez daha babadan kaçan,  anneye sığınan iki genç adam var karşımızda.

Sert ve dramatik olabilecek bir öyküyü yumuşak üslubuyla, adeta bir masal gibi anlatıyor Irmak. Bu anlatımı Deniz Celiloğlu ve Aras Bulut İynemli’nin karakterlerine verdikleri iyimser, güleryüzlü yorumlar da müthiş destekliyor. Elsiz ve ayaksız bir yaşamı artık sürdürmek istemeyen İhsan ve kendisini kanıtlamak için çırpınan heykeltraş Temmuz’un ortak paydası nedir ? Ait oldukları sosyal sınıflar bile gece gündüz kadar farklıdır. Dostluktur, saf duygudur, karşılıksız sevgidir onları birleştiren.

Filmin yan karakterlerinde klişe tiplemelerle karşılıyoruz. Sevecen kız arkadaş Beste, Temmuz’un ve İhsan’ın korumacı anneleri, oğulları dışlamalarını ait oldukları sınıf yapısı içinde gösteren kötü babalar. Bunların içinde Temmuz’un annesinde Sumru Yavrucuk gücü ve korumacılığıyla seyirciyi rahatlatan karakter olarak, ön plana çıkıyor. Burjuvazinin maddi gücüyle sorunları büyük oranda halledebileceği fakat Temmuz’un içindeki boşluğu dolduramayacağı gerçeğini de anne karakteri vurguluyor. Burjuva kültürü içinde babanın tek çocuğu Temmuz’u eşcinselliğinden dolayı reddetmesi de ayrı bir sorun. Annenin güçlü karakterine güvenmese asla böyle bir şey yapamazdı diyorum.      

Filmin 95 dakikalık nispeten kısa süresi, büyük bölümü iç mekanda ve karşılıklı diyaloglarla akan öykünün kıvamında kalmasına yardımcı oluyor. Kurguda Bora Gökşingöl’ün dokunuşları ve yakın plan çekimlerle psikolojik değişimleri mükemmel aktaran Gökhan Tiryaki’nin filmin sinematografik kalitesine katkıları çok fazla.