İkinci ben

İki hayatım vardı sanki.

Birinde ayakları yere sapasağlam basan, kimseye ihtiyaç duymayan akıllı biri.

Diğerinde aciz, hayata devam edemeyen hayalperest biri idim.

Sevilmeye muhtaç her insanoğlu.

Ama sevilmek istediği kişi doğru kişi olmayınca mahveder bütün ömrünü.

İnsan kendisini tanımadan da devam edebilirmiş bir ömür.

Ama sonunda kendine çarpıyorsun. 

Tanışıyorsun eninde sonunda o ikinci senle.

Ama yoruluyor insan bir süre sonra kendine çarpa çarpa devam etmekten,

Kendinden bile usanıyor işte o zaman..

Elle tutulur hiçbir yanı olmayınca acılarının çözüm de aramıyor bu sefer.

Tıkıyor kulaklarını kendisine.

Takıyor maskeyi,

Giriyor kalabalığa ve yaşayıp gidiyor.

O hariç herkes sonsuza kadar mutlu yaşıyor...