Mlliyet Milliyet Blog Milliyet Blog
 
Facebook Connect
Blog Kategorileri
 

03 Ocak '11

 
Kategori
Bebek - Çocuk
 

İkinci çocuğa karar vermek...

İkinci çocuğa karar vermek...
 

alıntıdır


Yılbaşı akşamıydı. Daha güzel bir yıl geçirmek amacıyla dört aile bir araya gelmiştik. Aile sayısı çok olunca, etrafta zıplayan, hoplayan, mızmızlanan, şikayet eden çocuklarla birlikte insan sayısı bir hayli fazla oluyor. Tabii böyle çocuk karmaşası içinde konu dönüp dolaşıp çocuklara geliyor. Üç buçuk yaşında bir kız çocuğu ve beş aylık bir erkek çocuk annesi olarak en vahim durumda ben görünüyor olmalıyım ki oğlumu kucağımda oyalamaya çalışırken herkes bana acıyan gözlerle bakıyordu. Saat sekiz buçuk civarında oğlum uyuyunca;

Uyudu mu?

Evet !?!

Ohhh, rahat edersin artık!

diyaloğu ben diyeyim üç siz deyin beş kez harfi harfine farklı kişilerle tekrarlanınca şaşırmadım desem yalan olur. Annelik empatisi bu olsa gerek, herkese bir rahatlık geldi.

Genelde birinci çocuğunu büyütürken zorlanan, acemilikle birlikte ev işlerine yetişmekte zorlanan anneler, ikinci çocuğu düşünürken acaba aynı şeyleri tekrar yaşar mıyım diye düşünüp daha temkinli davranıyorlar ve ikinci çocuğu bu nedenle erteliyorlar. En azından oğlum ya da kızım 7-8 yaşına gelsin, kendi kendine giyinebilsin, yemeğini yiyebilsin, kısacası kendi işini kendi görebilsin ki ben de ikinci çocuğumla ilgilenebileyim diyorlar.

İşte böyle düşünen arkadaşım;

Sen nasıl karar verdin ikinci çocuğa ? Hem kızın da küçükmüş, zorlanmıyor musun? dedi.

Ben nasıl karar vermiştim?....

Öncelikle, kızımın mutlaka bir kardeşi olmasını istiyorduk. Onun kardeş sevgisi ve arkadaşlığından mahrum büyümesini istemiyorduk. Yani eninde sonunda ikinci çocuk olacaktı.

İkinci etken de, çocuklarımı ben, kendim büyütmek istiyordum. Kızıma gösterdiğim, ilgi ve bakımı ikinci çocuğuma da göstermeyi istiyordum. Her şeyden önce, onun da en azından üç yaşına kadar annesiyle büyümeyi hak ettiğini düşündüğüm için çalışmadığım şu 4-5 yıllık zaman zarfında onu da büyütmek istedim.

Bunun yanı sıra, iki küçük çocukla zorlanacağımı bilmiyor muydum?

Her ne kadar, bu kadar zor olacağını düşünemesem de biliyordum.

Bütün yükün benim üzerinde olacağını bilmiyor muydum?

Her ne kadar eşim ben sana destek olurum, yardım ederim dese de her işe benim koşturacağımı da biliyordum.

Ama madem ki çocuklarımı en iyi şekilde yetiştirmek istiyordum fedakarlık yapmam gerekiyordu. Zaten çocuk, kendinden fedakarlık demektir.

Her kadının karakteri farklı olduğu gibi, fiziksel ve mental yorgunluğa karşı dayanıklılığı, sabrı da farklıdır. Ama ikinci çocuk düşünülüyorsa bunu çok ertelemenin yararlı olmadığını düşünüyorum. Çocuk ne kadar büyüse de her zaman annenin ilgisine ihtiyacı vardır. Çocuklar arasında yaş farkı artınca da, kardeşlik kavramı tam manasıyla yaşanmıyor.

Her çocuk, kardeşi ile büyümeyi hak ediyor. 

http://miniklerveanneleri.wordpress.com/

 
Toplam blog
: 31
: 4056
Kayıt tarihi
: 24.09.06
 
 

1979 doğumlu. İstanbul Üniversitesi Kimya Bölümü ve İstanbul Üniversitesi Kimya Öğretmeniği Tezsi..