İkinci İstanbul : Antalya

Antalya Kent Konseyi, Eğitim ve Toplum Çalışma Gurubu Antalya için bir “Göç Raporu” yayınladı. Rapora göre, Antalya’nın göç almasındaki en önemli unsur, tabiat, tarih, tarım ve turizmi ile “dünya cenneti” olması.

Kış günü Tv. kanallarının uzun Lara ve Damlataş sahillerinde denize giren insanları göstermesi, doğrusu “cennete” gitme isteğini debreştiriyor olabilir.

Yapılan araştırmaya göre, Antalya her yıl Burdur kent nüfusu kadar göç alıyor. Antalya , 2000 yılı verilerine göre , “Türkiye’nin en fazla göç alan kenti” ünvanını aldı. Aynı hızla göç almayı sürdürdürmesi halinde de “ İkinci İstanbul” olacağı vurgulanıyor. Son 25 yılda yapılan turizm yatırımları ile 1milyon 100 bin olan merkez nüfusunun, 2010 yılında 1milyon 400 bine çıkaracağı tahmin ediliyor.

Akdeniz Ün. Sosyoloji Bölümü Öğretim üyesi Sevinç Güçlü, 2002 yılında konuyla ilgili yaptığı araştırmanın raporunda, Antalya’nın “İkinci İstanbul” olmasıyla kaygıların başladığını ; “Antalya’da kente gelen göçle kanser başlamış veya başlamak üzere” vurgusunu yapıyor.

Antalya, turizm ile kalıcı ; tarım nedeniyle mevsimlik aldığı göç ve de turizm sezonu boyunca kentin nüfusunu nerdeyse bir kat daha arttıran “ turizm - turist göçü” karşısında alt yapı yetersizlikleri nedeniyle iflas etme noktasında.

Göçlerin “kent” üzerindeki olumsuz etkileri sadece alt yapı yetersizlikleri ile kalmıyor; asayiş, çarpık kentleşme, eğitim, su, doğal çevrenin bozulması ve yetersizliklerini de beraberinde getiriyor. En fazla zararı, artan yapılaşma ile tarım arazileri görüyor.

Antalya imar planlarının titizlikle hazırlanabilmesi için göç’ün önemli bir parametre olarak ele alınması gerektiği vurgulanan raporda, siyasilerin seçim zamanlarında ve seçim sonrasında siyasi rant uğruna, kaçak yapılaşmaya göz yummayacaklarına dair bir konsensusa varmaları gerekmekte olduğunun altı çizilmekte.

Hep söyledik, söylemeye de devam edeceğiz.

Erozyon yoksulluğu, yoksulluk göçü tetikleyen en önemli etkendir.

Göç, tüm dünyada, şehirleşme planlarını alt-üst eden baskı unsurudur. Göçün birinci derecedeki sebebi olan “yoksulluğu “ ortadan kaldırmak için “toprak erozyonunu” devlet politikası haline gelmelidir.

Uzun vadede kentler, umudun mıknatısı olamayacaktır. Hedef ; topraktan gelen yeni bir tüketim ahlakı ve hoşgörü olmalıdır.